Woensdagavond waren we even bij Ron en Sandra toen het onderwerp viel op de nieuwe kroeg die aanstaande vrijdag geopend zal worden. Eric en Bianca, de eigenaars van The Music Factory, ken ik nog uit die ‘goede oude tijd’ dat ik voor twee avonden in de week werkzaam was achter de bar bij The Pub. De disco in die tijd. ‘The Place to Be!’
Bianca en ik zijn elkaar, nadat The Pub failliet ging, een beetje uit het oog verloren. Af en toe kwamen we elkaar tegen en haalden herinneringen op aan The Pub-tijd, die ons verbond. Terwijl we dus over The Music Factory praatten, ging Roland zijn portable telefoon. ‘Bianca?’ vroeg hij verbaasd. Ik kende geen andere meiden met die naam op Curacao. Wat een toeval! Ik griste de telefoon uit Roland zijn hand. ‘Waar sta jij ons af te luisteren?’ ‘Hoezo?’ vroeg ze verbaasd. ‘We hadden het net over jou. We waren eigenlijk plannen aan het maken om jullie tent vrijdag even goed te komen inwijden.’ Bianca begon te lachen. Daarom belde ze ook. We waren uitgenodigd om bij de officiele opening aanwezig te zijn. ‘Zou jij het leuk vinden om bij ons te komen werken?’ vroeg Bianca voorzichtig aan mij. Ze merkte aan mijn geringe enthousiasme dat die goede oude tijd niet meer terug zou komen. ‘Weet je Bianca. Ik zal nooit meer achter de bar werken. Niet omdat ik het werk niet leuk vind, maar door die stomme keuring bij de GGD. Dat was eens maar nooit meer.’ Bianca begon te lachen: ‘Joh, die keuring went vanzelf.’
Bennie (de vriendin die nu op Aruba woont) en ik hadden vier jaar geleden behoefte aan een uitdaging. Van het thuis zitten werden we niet echt vrolijk. Dus toen de manager van The Pub ons vroeg of wij niet achter de bar wilden staan, namen we het aanbod met beide handen aan. We moesten alleen een medische keuring ondergaan. Geen probleem. Met z’n tweetjes op naar de GGD. We zagen het als een uitstapje, even weg uit de sleur van de huishoudelijke karweitjes. In de wachtkamer moesten we een nummertje trekken. ‘Het lijkt wel of we bij de slager zijn’ fluisterde ik zenuwachtig naar Bennie, die nerveus begon te lachen. Galant liet ik haar als eerste het nummertje van de rol trekken. ‘Jij mag ook wel eerst hoor, Aimee. Dan ben jij er vanaf. Jij bent zenuwachtiger.’ Ik schudde mijn hoofd. Ik ‘offerde’ mij wel weer op. ‘Dat kan lang gaan duren. Er zijn vijf mensen voor ons’ fluisterde ze. ‘We hebben toch alle tijd. Ik vind dit eigenlijk leuker dan de vloer moppen’. Bennie knikte begrijpend. Maar tot onze stomme verbazing mocht na zo’n vijf minuten de volgende komen. ‘Wat zullen ze eigenlijk gaan doen?’ vroeg ik me hardop af.
‘Ze zullen wel onze bloeddruk meten en misschien wat bloed aftappen. Moest ik in Nederland ook’ zei Bennie. De vijf overgebleven mensen keken ons aan. Zag ik hun mondhoeken omhoog krullen of was mijn fantasie weer eens op hol geslagen. ‘Ben, succes!’ riep ik haar na toen haar nummertje door de luidsprekers galmden. Met een rood hoofd kwam ze vijf minuten later naar buiten. ‘Wat doen ze?’ vroeg ik snel. ‘Ze maken een uitstrijkje in je anus en tappen zo wat poep af.’ Ik begon te lachen. Ik liet mij niet voor de gek houden. ‘Het is echt zo! Ze zegt dat uit de ontlasting sluimerende virussen kunnen worden ontdekt.’ Lachend liep ik het kamertje binnen. Die Bennie; altijd in voor een geintje.
Een forse, chagrijnige negerin stond mij op te wachten. ‘Ga daar in de hoek staan en laat je broek maar zakken’ zei ze nors tegen mij. ‘Pardon’ Ik dacht dat ik het niet goed gehoord had, maar aan haar strenge blik te zien maakte ze geen geintjes. Bevend deed ik mijn broek naar beneden. ‘Omdraaien en je onderbroek ook laten zakken. Goed zo en nu bukken, want dan kan ik er beter bij.’ Wat voelde ik me ongelukkig op het moment dat ik in mijn blote kont gebukt stond en zij met een buisje mijn anus inging. De gedachte die een half uur eerder bij mij naar boven was gekomen, bleek juist te zijn. Een slager ging niet anders te werk.
Ontdaan en met een ietwat gevoelig achterwerk liep ik naar buiten, waar Bennie mij stond op te wachten. Nog bijkomend van deze ‘medische keuring’ liepen we stil naar de auto. In de auto keken we elkaar aan, ongeloof weerspiegeld in elkaars ogen. ‘Ik geloof toch dat ik liever de vloer mop’ zei ik tegen haar. We keken elkaar aan en begonnen te lachen. ‘Laten we bij het Zuiktertuintje een lekker gebakje eten’ stelde Bennie voor. ‘Dat hebben we zeker verdiend’ opperde ik. ‘Zo’n keuring gaat je niet in de kouwe kleren zitten. ’Onder het genot van een heerlijke slagroompunt, hebben wij elkaar stellig beloofd om nooit meer zo’n medische keuring te ondergaan.
Aimee