Ja, Guten Tag allerseits!
Update #01, 19.09.2000 / 08:35:53
Wij schrijven dinsdag 19.09.2000 ongeveer 08:35:53, in de vroege morgen dus... De
eerste hele week Nederland zit erop en het valt alleszins mee. Met name het weer liet ons
niet in de steek. Zo lag de CasaSpider dinsdag even in de tuin van de zon te genieten,
toen hij bedacht dat dit toch wel het ideale weertje was om Scheveningen te bezoeken. Op
zich een goed plan, alleen ligt Scheveningen toch wat verder van Valkenswaard af dan van
Utrecht. Dat betekende ruim anderhalf uur rijden. Bovendien werd het weer steeds slechter.
Toch was het leuk om even over de boulevard te lopen, shoarma te eten en over het strand
terug te lopen. Veel meer hebben we daar niet uitgespookt en Lucy vond het dan ook niet
echt de moeite waard, bijna vier uur rijden om twee uur op het strand te lopen...
Woensdag werd Eindhoven aangedaan. Ofschoon we niet alles konden krijgen wat Lucy gehad had willen hebben, was het toch een leuk dagje. Bij V&D traden Bert en Ernie van Sesamstraat op. De kinderen konden zichzelf met deze twee sterren op de foto laten zetten. Helaas was Luchiano niet de enige die dat wilde, dus moesten wij ongeveer een half uur wachten voor we aan de beurt waren. Op het moment suprème barstte het jong ook nog in tranen uit. Morgen kunnen we de foto ophalen. (...) En daar istie dan!
Donderdagavond was er een biljartavondje in Zoetermeer, georganiseerd door SQL Integrator. De Spiders togen richting Utrecht naar Piet en Verina. Daar zouden wij eten, slapen en bovendien paste dochter Ilona ook nog eens op Luchiano. Men kan het slechter treffen.
Het is altijd afwachten wat er gebeurt als Luchiano even zonder zijn ouders is, dus verlieten wij het huis zonder afscheid te nemen en klommen met zijn vieren in D'n Alfa. Het was niet echt druk qua collega's in Zoetermeer, toch was het leuk een paar bekende gezichten uit Curacao terug te zien als Lahrn en Marco. Sportief gezien was het geen hoogtepunt voor de Spider, en na wat biertjes was de scherpte er helemaal af, maar gezellig was het wel. Bij thuiskomst lag Luchiano op de ene bank te slapen en Ilona met Emmie op de andere. De kleine man had zich uitstekend vermaakt. Eelco, de vriend van Ilona, had een treinparcours opgebouwd en daar hadden zij veel mee gespeeld.
Vrijdagmorgen was het even doorbijten, wij gingen alweer snel naar Valkenswaard, de voorbereidingen voor de bruiloft van Luc en Pascale moesten nog getroffen worden. Dat betekent een A4-tje maken met wat originele dingen erop, liedjes afmaken, uitprinten, instuderen enzovoorts. De familie Nijhuis zou 's avonds bij het feest een act doen, iedereen moest zich verkleden en voor Casa was er een ietwat klein uitgevallen Elvis-kostuum. Dat kwam omdat de Spider ook nog een playback-act moest doen op I can't help believing van Elvis. Tussendoor liepen er mensen in en uit, kwam Tante Gesa over uit Duitsland en moest er gegeten worden. 's Avonds gaven Luc en Pascale ook nog een borrel in hun huis in Westerhoven. Ongelofelijk dat er niets meer geregeld hoefde te worden, toch een heel verschil met Casa's eigen bruiloft! Een kwestie van organiseren waarschijnlijk. Ietwat laat en niet helemaal nuchter lag iedereen uiteindelijk in bed.
Zaterdagmorgen moest de Spider zijn A4-tje nog uitprinten en nog wat oefenen op de niet eenvoudige tekst van het Elvis-nummer. Toen ging de huwelijksdag van start. Om 12:00 verzamelde iedereen zich bij de familie Van Deuren, de ouders van Luc. Hier werd koffie gedronken en even later kwamen Luc en Pascale binnen. Casa's zus Margriet en haar man Wyro hadden een Powerpoint presentatie in elkaar gezet, hoewel deze term de lading niet dekt. Het moet enorm veel werk geweest zijn om allereerst het materiaal te verzamelen: foto's, brieven, tekeningen, filmpjes, geluiden. En vervolgens hiervan een heel mooi verhaal te maken, vanaf de geboorte tot aan het elkaar leren kennen. Ook de integratie van de beide families, Van Deuren en Nijhuis, zat erin verwerkt. Complimenten!
Om 14:30 werd er voor de wet getrouwd in het gemeentehuis van Bergeijk. De vrouwelijke gemeente-ambtenaar deed goed haar best en het was allemaal niet onaardig. Helaas was het inmiddels flink aan het regenen en wij moesten onmiddellijk door naar de kerk van Dommelen, waar het huwelijk kerkelijk werd ingezegend. Luc en Pascale hadden de mis zelf samengesteld. De kerk zat helemaal vol, er was een orkest geregeld, wat niet zo moeilijk was, want Pascale en Luc zitten/zaten in allerlei harmonieën (Dommelecho) c.q. carnavalsorkesten (Pimpelmezen). Dus er werd regelmatig moderne muziek in een ander jasje ten gehore gebracht, met veel blazers. Het was van zeer hoge kwaliteit. Grappig was het moment van de eerste lezing. Zus Margriet mocht de tekst voorlezen. De avond van tevoren had zij dit enigszins geoefend. Zus Monica luisterde en deed er een vrije vertaling voor gehoorgestoorden bij, zodat Margriet de slappe lach kreeg. Wel, bij het bestijgen van de kansel kwamen waarschijnlijk die beelden weer boven, want wederom kreeg Margriet de slappe lach. Toch knap dat zij zich herpakte en de tekst foutloos kon uitspreken, alleen las zij de ietwat zware tekst met een iets lichtere toon voor dan bedoeld was. Na afloop zei de pastoor dan ook: 'Bedankt voor deze vrolijke schuldbelijdenis!'
Na de mis verzamelde iedereen zich voor de kerk, want daar kwam de harmonie Dommelecho een serenade brengen aan het bruidspaar. De KRO was er ook nog bij om opnamen te maken. Casa werd benaderd door diverse oude buren, familieleden en kennissen die hij in geen tijden meer had gezien. Vervolgens moesten de kinderen van zus Monica samen met Luchiano naar een logeeradres gebracht worden. Bijna-Buurvrouw Alexandrine had zich hiervoor opgeofferd en zij had er alles aan gedaan om het de kinderen naar de zin te maken. Zelfs mochten haar twee dochters geen vrienden uitnodigen die avond, neen zij moesten spelen met die van ons. Luchiano had geen zin om daar achter te blijven en de Spider zocht een moment om er ongemerkt vandoor te gaan. Dit is niet gelukt, met als resultaat een hysterisch schreeuwend kind. Desondanks moest Casa er toch vandoor en liet de arme Alexandrine met Luchiano achter.
Snel reden wij naar Villa Kakelbont in Waalre, waar het grote feest plaatsvond. Wel, het was een daverend feest. Al vrij snel kwam er een acoustisch bandje optreden met Spaanstalige muziek. Hierna begon het eten, er was een buffet en een barbeque. Casa houdt er nooit zo van om zelf zijn eten klaar te maken, dus hij zei tegen Lucy, die buiten bij de barbeque stond, dat hij wijn voor haar zou halen als zij een flink bord bij elkaar zou bbq-en. Bij het halen van de wijn, strandde Casa echter bij tante Gesa met wie hij een minuut of 20 zat te praten. Een oom maakte de Spider erop attent dat Lucy hem zocht, snel rende Casa naar buiten waar Lucy met een immens bord met vlees klaarstond. 'Mooi is dat', zei ze, 'zeker vier mensen hebben mij al gevraagd of ik dat allemaal alleen ging opeten!' Nou ja, het was in ieder geval bijzonder lekker, na wat biertjes is vlees met satésaus lekkerder dan haute-cuisine.
Het werd tijd voor de acts. Als eersten was een selectie van de Pimpelmezen aan de beurt. Zij hadden een speciaal nummer gecomponeerd. En het was een uitstekend nummer, zowel muzikaal als qua tekst. Het thema was dat Pascale van olijven houdt en Luc van friet en een goede combinatie vinden wij dat niet. De muziek met trompetten, trombones, tuba (?) spetterde er echt uit en de deelnemers aan de Nijhuis-act keken elkaar eens aan en achtten het verstandiger om die van ons maar achterwege te laten. Na een hoop biertjes zijn er altijd mensen die wat (over)moedig worden en zo kwamen wij een uurtje later toch aan de beurt. Helaas waren wij de Elvis-CD vergeten, hierdoor ging de intro alsmede Casa's playback-act verloren. Dat laatste speet de Spider zeer... NOT. Wij moesten ons ook nog omkleden en daar was geen ruimte voor. Dus gebeurde dat op de parkeerplaats. Voor passanten een vreemd gezicht, waarschijnlijk dacht men hier met een speciaal type parkeerplaats van doen te hebben. De kledingkeuze was goed, de sfeer zat er helemaal in, zowel bij ons als bij het publiek. Lucy vertolkte de rol van danseres met verve en dit redde de show waarschijnlijk nog een beetje. Allemachtig, wat kunnen Nijhuizen slecht zingen! Het goede aan de act was voornamelijk dat hij kort was. Dit in combinatie met de kleding en de dans van Lucy zorgde ervoor dat wij toch niet (geheel) afgingen. Na het aanbieden van het kado moesten we we snel weer naar de parkeerplaats om ons nogmaals om te kleden.
Na een optreden van collega's van Simac ging de hoofdact van start. De band heet Rob de Nijscoman en deze treedt principieel niet op op bruiloften (sic). Voor Luc en Pascale werd een uitzondering gemaakt, gezien ook de mensen die uitgenodigd waren op het feest. Dit zijn allemaal bekenden, of vanuit het carnaval, of het bloemencorso of het kwallenballen. Het is een echte feestband met aanstekelijke nummers. Volgens Luc spelen ze al jaren precies dezelfde nummers en wil het nieuwe repertoire nog niet zo goed van de grond komen. Dit mag de pret echter niet drukken. Er werd massaal gedanst en gesprongen. Aan het eind van de avond zag de Spider Lucy nog aan een dikke sigaar, die was ook helemaal uit haar dak. Het was een weergaloos feest, een van de neven uit Raalte (Overijssel) vroeg dan ook aan de vader van Luc of dit nu een 'typisch Brabantse bruiloft' was...
Om een uur of drie was het dan toch afgelopen en zocht iedereen een goed heenkomen, meestal naar huis dus. En het huis van opa, Casa's vader, zat flink vol met allerlei familieleden. Zondagochtend werd er door een cateringbedrijf voor een uitstekend ontbijt gezorgd. Iedereen was inmiddels weer een beetje bijgekomen. De Spider ging Luchiano ophalen bij Alexandrine. Wel, de kleine man had het uitstekend naar zijn zin gehad, gespeeld met de dochters, veel gegeten en per ongeluk in zijn broek geplast. Alexandrine heeft daarna de kleren van Luchiano gewassen en hem kleren van haar dochter aangetrokken. Een broek, sokken en ook een meisjesonderbroek. Thuisgekomen moest Luchiano naar het toilet. Toen Casa zijn broek naar beneden deed zag Luchiano de geleende onderbroek. En wat zei hij: 'Ooooooh, wat een mooie onderbroek!' Nou ja...
Om 13:30 gingen we met een man of 20 naar huize Taxandria, waar Casa's moeder Ilka
woont. Hier werd koffie met gebak gegeten. Op een bepaald moment wilde Ilka een ommetje
maken, tante Gesa ging met haar mee. Maar tante Gesa raakte de weg kwijt en zo zwierven de
twee dames door het toch best grote Taxandria. Op een bepaald moment wilde tante Gesa door
een deur die beveiligd was met een code, dit om te voorkomen dat de bewoners zoek raken.
Zij kende de code echter niet en vroeg deze aan twee passerende vrouwen. Die keken haar
wantrouwend aan en wilden de code niet geven, wellicht in de veronderstelling dat tante
Gesa daar ook woonde. Nog wat later zagen zij Lucy, die even met Luchiano naar het toilet
was. Dit was hun redding en na ruim een half uur keerden zij in het restaurant terug.
Inmiddels was het tijd om weg te gaan, wij brachten Ilka naar haar eigen stoel. Naast haar
zit altijd Harry Zebregs, een grappige man. Hij maakt altijd een praatje met de Spider.
Dit keer zei hij: 'Leuk hè, bezoek...'
Casa: 'Ja, bezoek is altijd leuk.'
Harry: 'Hoe laat komt u?'
Casa: 'Om vijf uur kom ik.'
Harry: 'Dan zal ik zien dat ik gauw weg ben!'
Harry en de Spider schoten in de lach. Vervolgens zei Harry nog: 'Ja, die heb ik ooit van
iemand gehoord, ik weet niet meer van wie, ik vond het eigenlijk een flauwe!'.
Maandagochtend vertrok tante Gesa richting Duitsland en bracht opa Harry Pascale en Luc naar Brussel. Het bruidspaar ging drie weken op huwelijkreis naar Guatamala, men kan het slechter treffen. Het was mooi weer, zoals altijd als de Spider in Nederland is, en dus besloten wij om naar de Efteling te gaan. Dat was een goede keuze, Luchiano vermaakte zich kostelijk en Lucy en de Spider ook. Het leukste vond Luchiano de Swiss Bob, die voor een klein kind toch best hard gaat. Leuk was ook Villa Volta. Toen wij daar naartoe liepen, zag Casa een bordje dat deze attractie niet geschikt was voor mensen met hartkwalen, zwangere vrouwen etc. Ook stond er een bordje dat het voor kleine kinderen erg griezelig kon zijn, omdat men het gevoel kon krijgen op zijn kop te staan. De Spider wist niet zeker of het verstandig was om met Luchiano naar binnen te gaan, dus hij vertelde tegen Lucy wat er op die bordjes stond. 'Ojee, dan durf ik er niet in!', zei Lucy terwijl de mededeling toch meer voor Luchiano bedoeld was.
Leuk was ook de Piranha, Luchiano had er bijzonder veel plezier in dat eerst Lucy en daarna de CasaSpider een flinke lading water over zich heenkreeg. Ja, dat is lachen! Wel, de laatste week van de vakantie in Holland is inmiddels ingezet, de tijd vliegt tussen de vingers door. Binnenkort meer!
Hasta luego,
CasaSpider.
Wij schrijven maandag 11.09.2000 ongeveer 21:23:54 vanuit een - relatief - koud Valkenswaard, of liever gezegd Dommelen. Ja, de Spiders zijn in Nederland. Om even wat onzekerheid weg te nemen voor al diegenen die al lang email hadden verwacht van de CasaSpider: hij heeft zijn best gedaan, er staan er een aantal in de outbox, maar plotsklaps viel de stroom van de laptop weg (accu leeg) en Casa had een zogenaamd verkeerd snoer meegenomen, namelijk een met Amerikaanse plug. Pas vandaag was hij in de gelegenheid om een verloopstekkertje te bemachtigen. Vandaar dus.
De reis naar Nederland verliep voorspoedig, alles was tenslotte goed voorbereid en collega Keeman zette de Spidertjes ruim op tijd af bij Hato International Airport. Er was wat angst omtrent het gedrag van Luchiano, deze angst was echter geheel ten onrechte. De kleine man heeft zich uitstekend gedragen, een uurtje gekeken en gespeeld en de rest geslapen. Dit in tegenstelling tot diverse andere kinderen, hetgeen een vaderhart uiteraard met trots vervult. Vrijdagochtend om iets voor elven konden wij geheel volgens planning uitstappen. Bij de douane werd nog wel even gevraagd of Lucy bij de Spider verbleef, helemaal vertrouwen doet men de zaak toch niet in Nederland. De koffers lieten enige tijd op zich wachten, dat kwam vooral door de squashtas van Wim Jans, Casa herkende die tas niet meteen, zodat deze waarschijnlijk enige rondjes voor niets op de lopende band heeft meegemaakt. 'Wim, als gij dit leest, ikkikkik moaken binnenkort unnen afsproak mit den oe, goe?' Ja, de CasaSpider is het Belgisch/Antwerps nog niet verleerd!
Traditioneel stond Diamond Piet de Spidertjes op te wachten. Gezamenlijk reden wij in een heuse Alfa Romeo naar Utrecht, alwaar Verina en de pasgeboren Emmie ons verwelkomden. Emmie is net iets meer dan een maand geleden geboren, maar Piet en Verina was geen moeite teveel. Zo hebben zij eerst de zolderverdieping helemaal opgeruimd en vervolgens ter beschikking gesteld. En ditzelfde geldt voor de Ford Escort van Verina. Aangezien wij voor de bruiloft van zus Pascale en haar Luc naar Nederland waren gekomen, wilden wij de eerste tijd echter doorbrengen in het huis van Pa Nijhuis. Uiteraard wilde deze Lucy en zijn derde kleinkind graag zien en dus togen wij in de namiddag naar Valkenswaard. Het klikte goed tussen Harry (pa) en Lucy. Binnen de kortste keren waren zij samen aan het koken en elkaar woordjes aan het leren. Binnen drie weken, de periode dat de Spiders in Nederland zijn, zou Harry Spaans kunnen en Lucy Nederlands. Wel, de eerste twee woordjes, uien/cebolla en knoflook/ajo, gingen er snel in. Daarna vertraagde het tempo toch wel, het lastige feit dat men in de tijd niet alleen dingen kan leren, maar ook vergeten is dan toch een spelbreker.
Vergeten is een spelbreker in meerdere opzichten, daar kan Casa's vader over meepraten. Ilka, de moeder van de CasaSpider leidt al een aantal jaren aan de ziekte van Altzheimer, dementie in de volksmond. Heel lang heeft Pa Nijhuis haar thuis verzorgt, tot het echt niet langer meer ging. En ongeveer een jaar geleden is Casa's moeder opgenomen in een verpleegtehuis. Vrijdag ging Casa daar voor het eerst naar toe, samen met zijn vader. En het is erg moeilijk om je eigen moeder daar te zien, zonder herkenning van haar kant, in een heel andere wereld, haar eigen wereld. Maar ook het mooie, dat je vader nog zo laat blijken hoeveel hij om haar geeft, die haar aanraakt, kust en nog een dansje met haar maakt op de muziek van Strauß, de lievelingsmuziek van Casa's moeder. Zaterdag ging Casa met Lucy en Luchiano op bezoek bij zijn moeder. Waarschijnlijk had Ilka geen weet van wie daar nu weer bij haar zaten, maar het deed de Spider goed hoe Lucy met haar praatte, haar eten gaf en haar hand vasthield. Gelukkig is het niet alleen kommer en kwel daar op die zaal. Naast Ilka zat een man die overal commentaar op had. Op een bepaald moment zei de Spider tegen zijn moeder: 'Kijk, dit is Lucy, wij zijn getrouwd.' Waarop die man zei: 'Hij liegt dat hij barst!'.
Mensen die lang op Curacao zitten gaan zich op een bepaald moment aan allerlei zaken ergeren, stoplichten, verkeersdeelnemers, service, winkelbediendes, van alles. En men gaat dan denken dat dat aan Curacao en de Curacaoenaar ligt. Daarom is het goed af en toe eens van dat eiland af te komen, dan ziet men dat men ook in een land als Nederland nog wel eens voor verrassingen kan komen te staan. Zo kocht Lucy een paar schoenen bij V&D, vroeger Casa's favoriete winkel. De schoenen waren afgeprijsd en er zaten drie etiketten op: 81, 54 en 39 gulden. Lucy zei nog dat zij de schoenen alleen wilde hebben als zij f 39,= zouden kosten. Bij de kassa was de V&D juffrouw druk in de weer om met haar laserpistool op onze schoenendoos te schieten, maar de computerkassa bleef piepen en weigerde botweg om zijn la open te maken. Na vijf minuten gaf de jongedame het op en sprak een verbijsterde Spider toe met de woorden: 'Ja, ik ben niet geautoriseerd om korting te geven.' Dus moest er een andere dame gehaald worden, die aanvankelijk hetzelfde resultaat boekte, een hoop gepiep van de kassa. Inmiddels was de rij al wat langer geworden en Casa dacht er bijna over om de schoenen te laten voor wat ze waren, toen het toch lukte. En tot niet geringe verbazing met f 19,50 korting! Het totaalbedrag was nu dus f 19,50 geworden, een meevaller. En het werd nog beter, we hadden ook nog recht op 15% korting bij de kindermode. Meteen werd Luchiano dus de paskamer ingesleurd en volgehangen met nieuwe kleren, zo'n kans laat men natuurlijk niet lopen. Bij de (andere) kassa aangekomen, meldde de Spider nog even aan de dienstdoende caissière dat hij recht had op 15% korting. Helaas, aan ieder feest komt een eind, de korting werd de grond ingeboord met de woorden: 'Nee, want die geldt niet voor broeken en voor de rest alleen op artikelen duurder dan f 50,='. Nou, zulke kortingen hoeven van de CasaSpider dus niet en dat heeft hij ook nog even gezegd. Hetgeen waarschijnlijk niet bijzonder veel indruk heeft gemaakt, maar toch.
Vrijdagavond was zus Pascale met haar aanstaande, Luc, al naar Lucy en Luchiano komen kijken, zaterdag was zus Monica met haar Peter en de twee kinderen aan de beurt. Een partijtje Boerenbridge is altijd leuk om een beetje aan elkaar te snuffelen. Met Peter en Monica zijn Lucy en de Spider ook nog even gaan kijken in de tent waar zus Pascale met de groep Oud-Dommelen bezig was een Bloemencorso-wagen op te tuigen. Zondag 10 september vond namelijk het jaarlijkse Bloemencorso plaats in Valkenswaard. Het optuigen van zo'n wagen is geen sinecure, het thema van dit jaar was Bach en de wagen van Oud-Dommelen zat zeer ingenieus in elkaar. Het boegbeeld was het gezicht van Bach, op gezette tijden stond de wagen stil, dan zakte de kin van Bach open, waarin drie personen zaten die een fuga playbackten. Ook de pijpenkrullen gingen dan open en ook daarin bevonden zich mensen. En verder draaide en bewoog er nog een hoop. Uiteraard gaat het bij een Bloemencorso om de bloemen en die waren dan ook veelvuldig aanwezig. Op de wagen van Oud-Dommelen zaten 250.000 dahlia's, die er dus een voor een opgeprikt moeten worden.
Zondag was het dan zover, het was een prachtig zonnige dag. De optocht kwam tweemaal voorbij en het was een heel spectakel. Oud-Dommelen behaalde uiteindelijk de derde prijs.
Na afloop was iedereen moe, maar 's avonds moesten de Spiders nog naar een feest in Nieuwegein. Ex-collega Ronald vierde zijn verjaardag, die feitelijk dinsdag pas plaatsvindt. Met enige moeite kon het appartement gevonden worden. Het was niet zo druk, maar best gezellig. Voordeel van verjaardagsfeestjes is dat men in eenmaal een aantal mensen tegelijk ziet. Luchiano vermaakte zich opperbest met de schaalmodellen van auto's, Ronald vond dit vreemd genoeg niet eens erg, totdat Luchiano de duurdere en breekbare exemplaren in het oog kreeg. Toen was het uit met de pret. Zelfs Piet kon de woede van de kleine man niet wegnemen...
Maandag was een dag van uitslapen en inkopen doen, wederom in Valkenswaard. Het was een nog mooiere dag dan gisteren, heerlijk wandelen dus. Een pauze werd ingelast op een terras aan de Markt, alwaar een lekker glas Trappistenbier gedronken werd. Een beetje minder vindt de Spider het dat Lucy het steeds meer heeft over 'wonen in Valkenswaard'. Ze is een beetje verliefd geworden op dit dorp, dit tot groot verdriet van de Spider. Tja, de voordelen zijn natuurlijk dat men overal met de fiets heenkan, dat er veel meer winkels met veel meer diversiteit zijn en dat er gewoon veel meer te doen is. Casa probeerde nog zoveel mogelijk nadelen te vinden, bijvoorbeeld dat de zon bijna nooit zo schijnt. Dit nadeel werd echter snel gepareerd, want Lucy houdt niet van zon en vond dit al teveel en bovendien is zij dol op sneeuw! Het enige minpunt dat Lucy heeft kunnen ontdekken is dat bij feestjes nauwelijks gedronken wordt en dat de muziek niet zo hard mag als op Curacao. Hmmm, maar hopen dat dit genoeg is...
Lucy heeft haar verhaaltje ook klaar, dit wordt in de loop van de week geplaatst. Blijf dus kijken!
Hasta luego,
The CasaSpider.