Casa Nieuws 06.08.2001

Ja, Guten Tag allerseits!

Update #01, maandag 06.08.2001 / 20:36:00
Wij schrijven maandag 6 augustus 2001 ongeveer 20:36:00. Een kleine update ditmaal, meer om het ritme erin te houden. Het wordt weer eens tijd voor een feestje, een borrel of iets anders, dan kan de Spider tenminste nog wat foto's maken! Wel, de vakantie zit er definitief op, Casa heeft zelfs al een week gewerkt. Een ding waar we erg aan moesten wennen op Curacao is het bier. Sjonge, sjonge, wat smaakt dat Amstel toch eigenlijk slecht. Het was zelfs zo erg dat Lucy en de Spider aanvankelijk dachten dat de hele krat bedorven was! Pas toen Casa bij een andere supermarkt nog een krat gekocht had, doemde de vreselijke waarheid op: het is echt waar, Amstel bier is helemaal niet lekker. Enfin, alles went... en dus zijn we nu toch maar begonnen de blikjes naar binnen te slaan, wel op vriestemperatuur natuurlijk.

Lucy heeft ook nog een klein stukje in elkaar geflanst over de vakantie en dat wil de CasaSpider u niet onthouden.

Wel, neem die zin over dat paard gerust met een korreltje zout...

Wat te doen als men zich ietwat verveelt op zondagmorgen? Kleed een kind eens leuk aan! Luchiano vindt het prachtig om zichzelf op foto dan wel film terug te zien. Daar gaan wij nog veel plezier van beleven... En nu wij toch bezig zijn met enge foto's en weinig te vertellen hebben, als afsluiter nog een echte CasaSpider foto, Lucy stond erop. Overigens, Casa's sportbroek heeft een erg strakke elastiek, vandaar dat de buikspieren er wat overheen vallen...

Tot zover deze update, blijf kijken!

Wij schrijven maandag 30.07.2001 ongeveer 20:08:28. Eindelijk is het zover, de Spider heeft de inspiratie en discipline gevonden om een verhaaltje in elkaar te timmeren. Waarom heeft dat eigenlijk zolang geduurd? Wel, daar waren meerdere redenen voor, de voornaamste was toch wel het ontbreken van een camera. Zonder foto's is het veel moeilijker om de belevenissen van de week op te schrijven. Ter gelegenheid van de vakantie van de Spidertjes in de Dominicaanse Republiek, waarvan zometeen uitgebreid verslag, is een nieuwe camera aangeschaft. Specificaties volgens de laatste stand van de techniek en hij kan nog mpeg-movies maken ook! Vooral Luchiano is dol op deze feature, hij krijgt er geen genoeg van en wil tegenwoordig de hele dag filmpjes maken en kijken. De CasaSpider wilde zijn vader eens verrassen met een van deze filmpjes, het was er een van slechts vijf megabyte. Toch schreef de oude pa Nijhuis terug dat hij liever geen filmpjes meer kreeg, zijn email was de gehele dag geblokkeerd door het grote bestand. En Casa maar denken dat alleen op Curacao nog vooroorlogse internet-snelheden gehaald werden...

Affijn, de vakantie. Aangezien de CasaSpider over veel (>40) vakantiedagen beschikte, besloot hij de gehele maand juli vrij te nemen. Voor Curacaose begrippen een luxe, in Nederland hoeft men natuurlijk maar een maand per jaar te werken, de rest is vrij, ATV of feestdag aldaar. De eerste week werd doorgebracht met wat lummelen en uitrusten. Toen moest de vlucht naar Santo Domingo geboekt worden. Dat bleek nog geen sinecure, want alle vluchten van zowel ALM als Aeropostal zaten de eerste tijd vol. Uiteindelijk kwamen wij op de wachtlijst voor de Aeropostal vlucht van dinsdag 10 juli. De ALM bood vrijdag 13 juli aan, maar Lucy wilde onder geen beding op vrijdag de dertiende vliegen, dat zou het noodlot tarten zijn. Overigens zijn wij wel op de 13e getrouwd, maar dat was een zaterdag.

Wel, wij verhuisden van de wachtlijst naar de definitieve en zo vertrokken wij op dinsdag 10 juli samen met Nick Keeman als wegbrenger naar luchthaven Hato. Inchecken en instappen verliep voorspoedig, voor de liefhebbers heeft de Spider hier nog wel wat mpeg-moves van (hè pa?) en een uurtje later landden we al op Las Americas in Santo Domingo. De koffers werden door een jongen naar buiten, naar de taxi's gedragen. En bij de taxi's, 10 minuten na aankomst, was Lucy alweer helemaal op dreef, ruziemakend met de taxi-chauffeurs over de tarieven en ook met de kofferdrager die zogenaamd geen wisselgeld had. Uiteindelijk kreeg die dus niets en gingen we voor (achteraf) teveel geld naar ons vaste hotel Tropicana, gelegen tussen vliegveld en de stad.

Het is een eenvoudig hotel, met erg leuke bediening. Tenminste, dat was tot voor kort. Nu was het hotel overgenomen en daarmee deed ook nieuw personeel zijn intrede. Geen onaardige mensen, behalve dat zij ons iedere keer het idee gaven dat we zware criminelen waren. Als Lucy vanuit de hotelkamer een telefoongesprek aanvroeg, moest zij vertellen dat het JA een locaal gesprek was, dat zij JA een deposito had gestort en tenslotte moest ze behalve het kamernummer ook nog haar naam opgeven. Als wij het hotel 's morgens verlieten, werd achterdochtig gevraagd of wij soms al weggingen. Eigenlijk best grappig. Maar we lopen op de zaken vooruit. Na wat uitgerust te hebben, wilden we toch graag de familie zien. Dus namen we de taxi naar Lucy's huis. Bij aankomst was het wel schrikken. Het huis is gelegen in de wijk Sabana Perdida, niet bepaald de beste wijk van Santo Domingo. Het huis ligt aan een zijstraat van de hoofdweg, nou ja zijstraat, het was altijd een zandpad met stenen waar een auto met een beetje moeite nog wel in kon rijden. Nu leek het wel of er een bom ontploft was, dat was bepaald geen vooruitgang. Toen we naar beneden liepen, richting huis, kwam de familie ons al tegemoet. Behalve de vaste bewoners, zijnde moeder, twee zonen van een zus van Lucy en het dochtertje van een nicht, was ook haar vader aanwezig en nog een aantal mensen. Meteen werden de stoelen buitengezet en werd er ijskoude Presidente (lekkerste bier op aarde) in de bekende groene literflessen gehaald. Het werd nog erg gezellig. We hebben Luchiano meteen daar gedropped en hij vond het nog geeneens erg! Hij voelde zich meteen helemaal thuis, zowel bij de familie als in het huis. Een meevaller?

Woensdag zijn we 's middags met Teresa, een (half)zus van Lucy naar de stad geweest, lekker borrelen en bijpraten. 's Avonds zijn we meteen doorgegaan naar de Bingo, een leuk tijdverdrijf. Statistisch gezien is het haast onmogelijk om daar winst te maken en deze regel werd door ons volledig bevestigd. Voor de niet-kenners: bij Bingo zijn er per spel twee win-momenten. Het eerste is als iemand alle getallen op een horizontale lijn heeft weggestreept, men roept dan 'Linea'. Het tweede moment als de gehele bingo-kaart vol is, in dat geval roept men 'Bingo'. Linea valt meestal na 8 getallen, op een bepaald moment was dat ook weer gebeurd, maar ongeveer 30  ballen later had Lucy eindelijk Linea en zij dacht dat het nog niet geroepen was. Dus riep zij hard 'Linea!', hetgeen tot enige hilariteit leidde.

Casa zat al echt in de vakantiestemming, wat ten dele toch ook wel kwam doordat wij vooral 's avonds niet voor Luchiano hoefden te zorgen. Vrijdag gingen we richting Samana, een schiereiland in het noordoosten van het eiland. Hier heeft men mooie stranden en Lucy verkeerde in de veronderstelling dat daar veel verse kreeft gegeten werd. Ino en Bente zijn er in april geweest en zij waren enthousiast. Met de comfortabele autobus van Caribe Tours is het een rit van ongeveer 4.5 uur en dat voor nog geen NAF 12,=.

We kwamen aan in het stadje Samana, gelegen aan de zuidkant, en werden meteen besprongen door locals die ons wel even zouden wegbrengen naar een hotelletje. Uiteindelijk kozen wij voor Casa de Huespedes (gasthuis) Docía, een eenvoudig onderkomen. Zaterdag gingen we op de boot naar Cayo Levantado, een klein eilandje op een half uur varen van Samana. Dit is een zeer touristisch eiland met prachtige stranden. Na een paar uurtjes zonnen gingen we op zoek naar eten. Er was kreeft in overvloed en Lucy onderhandelde er weer eens wat moois uit. Dat blijft leuk om te zien, waarschijnlijk omdat de onderhandelingstechnieken van de Spider op deze aardbol waarschijnlijk alleen te vergelijken zijn met die van Diamond Piet. En dat is geen compliment.

Het was een heerlijk maal, wat een combinatie: lekker verbrand door de zon, een mooi strand, een ijskoude fles Presidente en drie heerlijke verse kreeften. Het water loopt de Spider alweer in de mond, vanavond heeft hij allen gebakken ei gegeten... Overigens was dat gelijk de enige keer dat er kreeft gegeten werd, er bleek namelijk een vangstverbod van kracht te zijn omdat die beesten aan het paren waren... Tijdens het eten dook er opeens een politie-agent achter Lucy op, nou ja hij was van de Touristen Politie en kende Lucy. We maakten meteen een afspraak voor 's avonds op de boulevard van Samana. Om 15:30 werd de terugtocht ingezet en zoals altijd leek die langer te duren dan de heenreis. 's Avonds na het eten met Sonny, de touristen-politie-agent gezeten bij El Tronco Movil, of was het Titanic 2000. Affijn een van de terrasjes, waar een liter bier slechts NAF 3,25 kost en de bachata-muziek uit de speakers knalt.

Zondag 15 juli waren we 'vroeg' op om te verkassen naar de noordkant van het schiereiland: Las Terrenas. Na een uur of twee namen wij onze intrede in hotel Las Palmeras, waar we een voor ons doen zeer luxe kamer hadden voor dezelfde prijs als het veel armoedigere Tropicana (400 Peso's = NAF 48,=). Maar ja, het was dan ook laagseizoen in Las Terrenas en dat was te merken, er waren erg weinig touristen. De eerste avond brachten we door in een Frans café La Havana. Het café is geheel van hout, erg hoog en heel kunstig gemaakt. Na een biertje of vijf viel het oog van de Spider plotseling op de uitgebreide sigarencollectie van de kroeg. En toen is het gebeurd: de CasaSpider rookt nu sigaren!

De volgende dag gingen we het dorp verkennen, er werden T-shirts gekocht en uiteraard... sigaren. Een doosje van zes goedkope en twee goede voor de gelegenheid. In de namiddag gingen we naar het terras van Maria C. Azul, gelegen aan de zee. Hier hebben we kranten gelezen, tapa's gegeten en Presidente gedronken, echt vakantie. De eigenaresse (Maria) heeft twee papegaaien, die zaten op een bepaald moment dus de gehele tijd op Casa's schouder, helaas, helaas lag de camera op dat moment in het hotel. We ontmoetten daar twee gezellige Zwitsers, Bruno en zijn vriendin, waarvan de Spider zich tot zijn grote schande de naam niet kan herinneren. Maar dat komt nog wel, immers, Casa was aan het vertellen over zijn tijd in Zwitserland (1998) en kon met de beste wil van de wereld niet meer op de naam van het dorp komen waar hij drie maanden gewerkt had. Pas diep in de nacht, in bed, kwam het bovendrijven: Gossau.

Dinsdag was de enige strand(mid)dag en zag er voor de rest eigenlijk net zo uit als de maandag. Strandtent Maria C. Azul was inmiddels onze stamkroeg geworden. Wij waren reeds een of twee dagen van plan om een Extreme Sports Adventure aan te gaan. De trouwe lezer weet dat de CasaSpider geen gevaar uit de weg gaat, maar ditmaal ging hij zichzelf overtreffen. En zo gingen wij woensdag op weg naar El Limon, een dorpje op ongeveer tien kilometer van Las Terrenas. El Limon is vooral beroemd om zijn waterval: La Cascada del Limon. Nou is die waterval nog niet eens zo spectaculair, zeker niet voor degenen die Niagara Falls of Salto di Angel al hebben gezien. Neen, het is de tocht erheen. Deze voert over een zeer heuvelachtig terrein met een smal pad, keien en afgronden links en rechts, vergelijk het met een beklimming van de Christoffelberg. En deze tocht doet men niet te voet, maar wel te paard. Nu heeft de Spider sinds zijn achtste of zo nooit meer een paard beklommen, hij heeft gewoon een hekel aan die beesten. Ook Lucy moet er niet veel van hebben en ook voor haar was het de eerste keer. Wel, de eerste tien meter gingen over vlak terrein, dat viel nog wel mee. Toen werd de beklimming ingezet, grote genade, de Spider had geen stijgbeugels en moest zich met twee handen aan een grote knop op het zadel vast zien te houden. Maar dat was nog niets in vergelijking met de afdalingen, stijl naar beneden, krampachtig die zadelknop samenknijpend, doodsangsten uitstaand als het edele dier de beste weg zocht, 20 centimeter langs de afgrond en dan ineens ook nog een been (poot) laat slippen! Langzaam maar zeker kreeg Casa echter toch wat vertrouwen in de wandelende biefstuk en zelfs wat respect. Ongelofelijk hoe zo'n dier met een Spider op zijn rug zo zijn weg kan vinden. Ongeveer 200 meter voor de waterval werden de paarden aangelijnd en moesten we te voet verder. Doordat het geregend had was dat nog niet zo gemakkelijk. Aan het eind wachtte echter de beloning. De waterval was mooi en de CasaSpider had het inmiddels wel zo warm dat hij onmiddellijk het water indook. Gids Juan (ook beschikbaar op mpeg) liet hem de bijzondere plekken zien.

Na een uurtje rondbadderen en foto's maken was het tijd voor de terugtocht. Eerst naar boven klimmen, naar de paarden. Daarna de rit naar de thuishaven. De Spider zat een stuk relaxter dan op de heenweg en Lucy vond het ook leuk worden. Bij de eerste meters dacht zij nog: 'ik ga hem (Spider, red.) vermoorden!'. Het was een avontuur en een echte aanrader. Dat hebben we dan 's avonds bij de Zwitsers ook gedaan, waarbij de doorstane belevenissen natuurlijk nog eens flink werden aangedikt. Het was onze laatste avond in Las Terrenas en dus ook bij Maria C. Azul. Het leek wel of ze het wisten, want er traden twee bachata-zangers op en er heerste een uitgelaten sfeer. Onze favoriete serveerster Carmen was er die avond in burger en ook met haar hebben we nog een hele tijd zitten kletsten. De eerste keer dat we Carmen zagen, stond zij met haar rug naar ons toe. Ze droeg een kort wit broekje en heeft een erg goed figuur. Dat zei Lucy tenminste tegen de Spider en deze kon niet anders dan dat beamen.
'Maar...', zei Lucy, '... als je haar gezicht ziet, zie je dat ze toch best al wat ouder is.'
De Spider keek en zei: 'Hmmm, ik denk een jaar of 27'.
Lucy: 'Ben je gek, minstens 40!'
En toen Carmen even later aan onze tafel kwam, sprak Lucy haar gelijk als volgt aan: 'Mijn man wil graag weten hoe oud jij bent (...)' En toen zei Carmen dat ze net 33 was geworden. Had de Spider even geluk, ja hij heeft zijn lesje wel geleerd. Ooit had hij een weddenschap omtrent de leeftijd van een vrouw die hij 50 schatte, maar ze was slechts 44. De weddenschap was verloren, maar die vrouw was kwaad op Casa en hij moest een Black Label whiskey voor haar kopen. Sindsdien schat Casa vrouwen altijd wat voorzichtig in.

Donderdag de 19e was een reisdag. We vertrokken vroeg uit Las Terrenas richting Samana om de bus van 10:00 uur naar Santo Domingo te halen. Helaas is dat net niet gelukt (10:05) en dus konden we pas om 13:00 weg. Om 19:00 doken we moe het bed in hotel Tropicana in.

De vrijdag werd de gehele dag in Lucy's huis bij haar moeder Leoncia doorgebracht. Lucy moest nog veel regelen en er waren veel problemen. Zo is er bijna nooit electriciteit. Vrijwel de gehele wijk betaalt geen stroom, maar laat deze aftappen door zogenaamde tigres, wat doodgewoon criminelen zijn. Ook in Santo Domingo zijn de criminelen niet van de liefdadigheid, dus vragen zij op gezette tijden geld aan de bewoners. En als ze niet betalen worden ze gewoon afgesloten, met een snelheid waar Kodela nog wat van kan leren. Lucy verhuurt ook nog woonruimte aan vier gezinnen en die huisjes verkeren niet in een al te beste staat. Zo moesten er dringend wat deuren worden vervangen. Wel, dat moest dan zaterdag gebeuren. Eerst gingen we om 12:00 lunchen met een vriendin van Lucy, Odalis (aka Morena) met haar zoon Dylan. Na de lunch gingen we met zijn vieren naar Lucy's huis. Casa had flinke rugpijn van het spelen met Luchiano en ging even boven op bed liggen. Op zeker moment werd hij wakker door een hoop geschreeuw en gescheld. De buurtcrimineel Fabio, kortgeschoren en goed voor twee moorden, stond ruzie te maken met Lucy. Het ging om het afsluiten van de stroom, bovendien hadden de criminelen dit keer ook nog de kabels van Lucy's moeder gestolen. Dus had zij 's morgens aangifte gedaan bij de politie. Fabio kwam verhaal halen, want hij had geen zin om (weer) de gevangenis in te gaan. Er werd flink over en weer gescholden. Op een bepaald moment ging het zover dat Fabio dreigde dat als hij naar de gevangenis zou moeten, hij een arm van Lucy's moeder zou afhakken. Hierop ontplofte Lucy zowat en zei hem dat hij dan maar niet moest praten en dat heel gauw moest doen en dat hij dan ook maar meteen met haar moest afrekenen, want zij zou niet wijken. Het klonk allemaal best bedreigend, maar Lucy hield voet bij stuk en uiteindelijk liep alles met een sisser af. Voor NAF 10,= konden wij onze eigen kabels terugkopen. Later kwam Fabio nog terug om te vragen of de aanklacht zou worden ingetrokken, en of wij weer stroom van hem wilden, maar Lucy wilde daar allemaal niets van weten. Verstandig, maar ook erg moedig. Tussendoor is Lucy ook nog drie deuren gaan kopen, heeft zij onderhandeld met een timmerman om ze in de woningen te zetten, heeft gepraat met een winkeltje om daar stroom van te betrekken en toen dat niet lukte heeft zij geregeld dat er voortaan officieel stroom komt. En dat allemaal in zeven uren. Men mag gerust weten dat de CasaSpider veel respect had voor hoe zijn vrouw al deze zaken wist te regelen. 's Avonds zijn we dan nog eens lekker gaan eten met Odalis, Dylan en Teresa in Chinees restaurant El Buen Sabor.

Zondag de 22e was ook een speciale dag. Sinds een maand of twee zit een familielid van Lucy in de gevangenis, La Victoria. Zonder in te gaan op details lijkt het voor 75% zeker dat hij daar onschuldig zit. Maar in Santo Domingo is de rechtspraak nogal primitief geregeld. Als men verdacht wordt en niet over de juiste advocaat beschikt, gaat men eerst maar eens de gevangenis in. Het proces kan wel twee jaar op zich laten wachten en al die tijd zit men dus. Mocht men uiteindelijk onschuldig blijken te zijn, dan hoeft men niet aan dingen als schadevergoeding te denken, neen integendeel, na de vrijspraak duurt het in de regel nog zes maanden voordat men uit de hechtenis ontslagen wordt. De vader van Lucy wilde graag dat zij het familielid zou bezoeken. En zo geschiedde op deze zondag. Samen met Teresa stapten we in de taxi die ons naar La Victoria bracht. Om binnen te komen moet al gauw heel wat geld over de brug komen. Indien een vrouw bijvoorbeeld een haarstukje heeft kost dat NAF 12,=. Ontbreken van een cedula eveneens NAF 12,=. De Spider om de wachtrij heenlootsen, NAF 12,=. Enzovoorts. Zo stond de CasaSpider al vrij snel vooraan in de mannenrij, met de hulp van een politieman die Teresa kende, en mocht aan twee mannen met een ouderwetse typemachine doorgeven wie hij was en wie hij kwam bezoeken. Hierna moest hij een kleine ruimte met een man of acht betreden. Het schijnt heel gebruikelijk te zijn dat deze acht mannen dan hun broeken moeten laten zakken, voor inspectie. Gelukkig  bleef dit de Spider bespaard. Lucy en Teresa vonden dat maar niks, zij moesten in de vrouwenrij dit ritueel wel ondergaan. Gedrieën liepen wij nu het gevangenisterrein op. Meteen werd de Spider besprongen door gidsen, gevangenen dus, want die lopen daar gewoon los rond. Wat rode stempels op de onderarm onderscheiden de bezoekers van de hotelgasten. De Spider aan de hand houdend, leidde Teresa ons behendig naar de verblijfplaats van onze gastheer, Miguelito. La Victoria bestaat uit een groot aantal soort kazernes, ieder met zijn binnenplaats. Per kazerne zitten er ongeveer 100, 200 (?) gevangenen. De gevangenenverblijven zijn afgesloten met dekens. Het is er een hels kabaal, geschreeuw, gezang... En dan die hitte, er was nauwelijks schaduw op de binnenplaats, waar wij gingen zitten. De gids bleef hinderlijk in de buurt van de Spider. Snel gaf Casa hem 20 Pesos, in de hoop dat de andere gevangenen het niet zouden zien. Lucy en Teresa kenden nogal wat mensen daar: 'Kijk, die lange in dat blauwe T-shirt heeft een onderwijzeres vermoord.' Even later kwam deze man een praatje maken met Lucy... Tijdens het praten klonk er ineens een hoop gejoel: 'Agarralo! Agarralo!', zoiets als 'Houd de dief!' wat wel ludiek is in een gevangenis. Een man of 50 joegen achter een gevangene aan, die klaarblijkelijk een portemonee gestolen had. Tien minuten later kwam de hele groep terug, samen met de dief die zo te zien wel wat klappen had gehad. Niet echt een prettig sfeertje. Na ruim een uur hielden wij het wel voor gezien. Na een keer of drie wat Pesos te hebben betaald om zijn paspoort wat eerder terug te krijgen en weer voor in de rij te komen, kon de Spider na ongeveer 15 minuten weer voet zetten buiten het gevangenisterrein. De dames hadden dat al wat eerder voor elkaar. Het was iets om niet snel te vergeten. 's Middags bij Lucy's huis nog wat na zitten praten en 's avonds zijn we met Teresa gaan eten bij El Buen Sabor.

Maandag 23, de laatste hele dag... Wederom gingen wij naar Lucy's huis. Toen Lucy en de Spider 's avonds naar de stad wilden gaan, was het voor het eerst dat Luchiano huilde. Hij wilde mee... Toen wij in Las Terrenas waren, belden wij iedere dag, maar Luchiano wilde niet eens met zijn moeder praten en tegen Casa zei hij steeds dat hij het uitstekend naar zijn zin had en in Santo Domingo zou blijven. Maar gelukkig, precies op tijd, liet het varken weten dat hij ons ook wel leuk vond. Na het eten zijn we naar het Casino gegaan, gewonnen hebben we niet, maar het was gezellig, een paar uur spelen, bier en natuurlijk: sigaren!

En toen zat het erop, dinsdagmorgen moesten we nog wat dingen kopen en er moest afscheid genomen worden. Er waren best veel mensen in Lucy's huis. Snel nog wat mpeg-movies gemaakt (belangstelling?) en toen gingen we naar het hotel, uiteraard samen met Luchiano, die helemaal niet moeilijk deed.

Bij het afscheid wist de Spider al dat het een heel mooie vakantie geweest was, een aantal familieleden als Lucy's moeder Leoncia, Lucy's vader Henrique en zus Teresa heeft hij toch een stuk beter leren kennen. En dat was de moeite waard. Wel, een paar uren later zetten de Spidertjes alweer voet op Curacao. Als altijd op tijd stond collega Nick hun op te wachten met Casa's Golf. Het huis stond er nog en wij konden beginnen met uitrusten van een zeer intensieve vakantie...

De CasaSpider is nu een beetje moe van al dat getik, vandaar dit ietwat abrupte einde. Blijf echter kijken, want op dit moment is Lucy bezig met haar story. Wellicht wordt die deze week nog geplaatst! En voor diegenen die nog meer foto's willen zien: klik op Pictures en zoek de vakantiefoto's.
Succes!

Hasta luego,

The CasaSpider.