Ja, Guten Tag allerseits!
Update #01, 27.03.2002 / 21:26:07
Daar zijn wij weer, twee dagen na het reguliere nieuws. Deze update is vooral interessant
voor de mannelijke lezers. Zoals wellicht bekend heeft Lucy haar eigen website. Een van haar
rubrieken is La Chica de la Semana, oftewel het Meisje van de Week. De lezers
kunnen stemmen op hun favoriete meisje. Inmiddels zijn er al meer dan 200 stemmen
uitgebracht. De CasaSpider is dol op ranglijsten en zo is de combinatie natuurlijk snel
gemaakt: een ranglijst van de Chicas de la Semana! Indien u beschikt over een resolutie
van 1024 x 764 of meer, ziet u rechtsboven vast een gele button Chica Poll. Klik
daarop of hierop en u
treedt binnen in het domein van de Chicas!
Lijkt me meer dan genoeg kijkplezier.
CasaSpider.
Wij schrijven maandag 25 maart 2002 ongeveer 19:10:20. De CasaSpider is heelhuids uit Sint Maarten teruggekeerd. Helaas had ik het daar een beetje te druk om er ook nog veel foto's te maken. Dat onderdeel wordt bewaard voor een volgende trip. De laatste editie van het CasaNews is te vinden in het History Menu.
Casa houdt nogal van wedden, dat is wel jammer want hij verliest bijna iedere weddenschap. Soms is dat niet zo erg. Zo wedde ik laatst met Frank <geneuzel> Hogenes dat Feyenoord door PSV zou worden uitgeschakeld in de kwartfinales van de UEFA-Cup. Op deze wijze leverde uitschakeling toch nog een kleine fles Gorilla anijsdrank op. Gelukkig won Feyenoord en werd de Gorilla vandaag aan Frank overhandigd. Helaas was Frank zo slim om deze truc niet nogmaals te proberen door ook in de halve finale op Feyenoord te gokken. Internazionale lijkt inderdaad wat te hoog gegrepen. Toch is vandaag een nieuwe weddenschap afgesloten: Frank beweert dat Feyenoord kampioen van Nederland wordt, de Spider zegt van niet. En nu staat er een grote fles Gorilla op het spel.
Wie ook van wedden in de zin van uitdagen houdt, dat is Tanja. Lees dus snel haar laatste verhaal.
Vanmiddag wilde ik mijn telefoonrekening eens gaan betalen. Dit doe ik meestal bij het betaalkantoor te Colon, daar is het namelijk een stuk rustiger dan in Paseata. En inderdaad, ik was de enige klant. Natuurlijk trok ik nog wel een nummertje en liep keurig tussen de touwen door naar de kassa. Daar werd ik geholpen door een redelijk jonge, dikke dame.
Spider: "Bon tardi (goedenmiddag), ik kom mijn telefoonrekening betalen."
Dikke vrouw: "Heeft u de rekening bij u?"
Spider: "Nee, die heb ik niet bij mij."
Dikke vrouw (zelfvergenoegd glimlachend): "O, dan kunt u de rekening niet betalen,
want de computer is down."
Het klopt inderdaad dat als het betalingssysteem Progressor down is, er alleen betaald kan worden als men de rekening bij zich heeft. De Spider liet zich echter niet zo snel uit het veld slaan, dus hij belde snel collega Nick Keeman die het database beheer bij UTS doet. En Nick wist te vertellen dat Progressor die ochtend om half elf inderdaad even down was geweest, maar daarna al die tijd gewoon werkte. Met die informatie meldde Casa zich weer bij het loket.
Spider: "Mevrouw, ik heb even contact gehad met de beheerder bij UTS en die zegt
dat het systeem al weer uren in de lucht is."
Dikke vrouw: "Wie is dat dan?"
Spider: "Dat is Nick Keeman, hij beheert dat systeem en ik heb het zelf trouwens ook
al een paar maal in de lucht gebracht."
Spider: "Wilt u het even proberen, of hij het weer doet?"
Dikke vrouw: "Nee, ik heb geen signaal gehad dat hij het weer doet."
Spider: "Ja maar, ik zeg toch dat hij het weer doet, probeert u het nou even..."
In de tussentijd waren al zeker weer zeven personen weggestuurd door de portier, met als reden dat het systeem down was. De dikke vrouw overlegde in de tussentijd met haar collega/cheffin, maar ook die vond dat er geen actie ondernomen moest worden, immers er was geen signaal gekomen. Casa besloot Nick weer te bellen. Vervolgens gaf hij zijn cellular aan de dikke vrouw, zodat zij direct met Nick kon praten. Zij gaf de cellular door aan haar collega/cheffin. Na tien minuten kreeg de Spider hem terug. Veel actie was er nog niet te zien bij de loketten. Even later belde Nick, of de dames inmiddels aan het werk waren. Want ook tegen hem hadden ze gezegd dat ze niets deden zonder signaal en wat Nick zei dat gold niet als signaal. Eerlijk en goed te verstaan voor de dikke vrouw meldde Casa dat ze het niet wilden proberen. Snel briefde de dikke vrouw dit door aan haar collega: hij zegt dat we het niet willen proberen! Uiteindelijk begon de dikke vrouw wat te tikken en vervolgens vroeg zij kortaf aan de Spider wat zijn telefoonnummer was.
Nu kon ik eindelijk betalen. Waarschijnlijk waren de dames wat gepikeerd omdat ik ze van een bijna vrije middag had beroofd.
Maandagochtend vertrok de CasaSpider naar Sint Maarten om aldaar bij TelEm, de plaatselijke telefoonmaatschappij, een opdracht uit te voeren. Het was een drukke dag en ik was blij om uiteindelijk 's avonds in restaurant Old Captain te belanden, alwaar ik alvast het volgende verslag schreef...
Maandag 18.03.2002 / 19:56:49, Phillipsburg Sint Maarten.
Zo, daar zit de CasaSpider dan, in een restaurant vlakbij zee. Rechts de zee dus, die wordt voorafgegaan door mooi verlichte palmbomen. Het restaurant heet Old Captain en is gelegen aan Frontstreet #121, dezelfde straat waar ook Casa's hotel Holland House zich bevindt. Eens kijken of ik daar vanavond nog een medaille kan ophalen. Die heeft de CasaSpider overigens wel verdiend, want het was een enerverend dagje.
's Morgens om zeven uur moest de tas nog ingepakt worden. Om tien voor acht kwam Nick Willy brengen en konden we vertrekken. Luchiano en Willy werden op hun school achtergelaten en Lucy en ik reden verder naar Hato. De Spider ging inchecken en Lucy kreeg voor drie dagen de beschikking over de Golf.
Het inchecken ging snel, Casa had alleen handbagage. Om 09:10 was het officieel instappen. Normaal denkt de Spider dan: 'ha ha, eerst zien dan geloven', maar bij Dutch Caribbean Airlines, voorheen ALM, weet men het maar nooit. En deze keer was men zeer op tijd. Ik geloof zelfs dat het toestel te vroeg was vertrokken, die ervaring kende ik nog van een vakantie in Santo Domingo.
Om elf uur zette de Spider voet op Sint Maarten. Nog geen uur later zat hij in zijn lekkere huurauto, een Mitsubishi Mirage. Collega Ted Martinez had voor een goede routebeschrijving gezorgd en zo was het Holland House hotel snel gevonden. Wat echter niet snel gevonden was, dat was een parkeerplaats. Ruim drie kwartier reed ik rondjes: Frontstreet, aan het eind naar links, Backstreet opzoeken en dan weer Frontstreet. Geen parkeerplaats te vinden! De tijd begon te dringen. Toen zag ik tegenover het politieburo een hek, waar drie auto's voor geparkeerd stonden. Er was plaats voor nog een auto, de mijne. Vervolgens sleepte ik mijn tas, laptop en sporttas naar het hotel, waar ik hevig zwetend om 13:30 aankwam.
Snel even opfrissen en op pad naar de klant, TelEm. Na een leuk gesprek met de Deputy Director Corporate Development, Helma, kon ik eindelijk terecht op de IT-afdeling. Daar ben ik de hele middag druk bezig geweest om proberen de vinger te leggen op de grote problemen die men aldaar heeft met de billing applicatie.
Om half zeven vond Casa het welletjes, er kwam ook al weer een naar hoestje opzetten. Eerst maar even de auto ophalen, om die iets dichter in de buurt van het hotel te parkeren. Helaas, helaas, de auto was niet meer waar de Spider hem achtergelaten had. Gelukkig was het politieburo ertegenover gelegen, dus daar ging ik maar eens informeren. En zowaar, een minuut of 20 later kreeg ik een seintje om in te stappen in de vrachtwagen van een sleepbedrijf. En toen zag de Spider pas hoeveel van die vermaledijde dingen daar rondrijden, klaarblijkelijk big business.
Het ritje voerde naar een afgelegen gebied over steeds slechter wordende wegen. Uiteindelijk stopte de chauffeur en ja hoor, klemgezet tussen twee sleepwagens en een sloopauto stond de Mirage. Na overhandigen van $65,= mocht ik hem meenemen. Sint Maarten, Friendly Island, laat de CasaSpider niet lachen! De Spider denkt dat men daar wist dat hij van Curacao kwam, Sint Maartenaars hebben namelijk een hekel aan Curacaoenaars en aan Nederlanders nog meer.
Goed, snel naar het hotel gereden, op 50 meter een parkeerplaats ontdekt, opgefrist, naar een publieke telefoon gelopen en het thuisfront gebeld. Daarna was het toch de hoogste tijd om wat te gaan eten.
Na even zoeken stond ik in Frontstreet bij de ingang van een leuk (dit) restaurant. De prijzen vielen nog mee en het toeval wilde dat ik laatst ontzettende trek had in Babi Pangang. En dat hadden ze hier. De Hollandse eigenaar zat op een stoel voor het restaurant en hemelde, uiteraard, zijn Babi Pangang op. Casa kreeg iets meer vertrouwen toen de man medde dat zijn vrouw uit Hong Kong kwam. En het eten, vergezeld van drie Carib's smaakte uitstekend.
Tot de laatste korrel rijst at de Spider alles op en liep daarna naar zijn hotel, om daar bijtijds in zijn bed te duiken.
Dinsdag was een dag van hard werken. Om half twee moest ik een presentatie geven omtrent de voorlopige resultaten. Leuk was dat de interim-directeur van TelEm erbij was. Dat is namelijk Paul Marshall en die kende de Spider nog van toen hij op Curacao aankwam. Paul Marshall was op dat moment applicatiebeheerder bij Aqualectra Distribution, toen nog Kodela. Een jaar of vier geleden is hij vertrokken naar Sint Maarten en heeft daar duidelijk carriere gemaakt. We hebben meteen een afspraak gemaakt voor 's avonds in de hotelbar.
Het werk vlotte wel, maar een dag is toch wel weinig. Verder had ik wat lichamelijke ongemakken, het verkoudheidshoestje werd er niet beter op en tot overmaat van ramp deden mijn voeten nogal pijn. Dat kwam omdat ik zo slim was geweest om alleen mijn nette schoenen mee te nemen, die normaliter alleen bij bruiloften enzo gedragen zijn. Reeds op maandagmiddag begon dit te irriteren, maar dinsdag liep de Spider er bij als Quasimodo. Om over woensdag nog maar niet te spreken.
Gewoontemens als hij is ging Casa 's avonds wederom naar de Old Captain. Waarschijnlijk had daar het gerucht de ronde gedaan dat de Spider een enorme eter is, gezien het tempo waarin hij de vorige dag de Babi Pangang er compleet doorheen had gejaagd. Toen ik ditmaal aan de Chinese dame vroeg hoe een bepaald gerecht smaakte, antwoordde zij dat het wel lekker was, maar waarschijnlijk niet genoeg. 'O, doe mij dan maar een Babi Pangang!', zei Casa. Die dag had hij namelijk 's middags al goed gegeten, en dus was hij wat minder uitgehongerd. 'Dan maak ik wel een combinatie van dat ene gerecht met Babi Pangang', zei de Chinese. Ik vond het best en las een krantje. Toen het eten gebracht werd, bleek dat ene gerecht een complete portie te zijn en bovendien was er nog een schaal met een halve portie Babi Pangang, een bijzonder geval van combinatie. Ik vond het meer een union (SQL grapje). Het was nog een hele kluif om het allemaal op te eten, maar het is wederom gelukt. Inmiddels was het tijd geworden voor mijn afspraak met Paul Marshall. Paul was ruim op tijd, tien minuten te vroeg zelfs, hetgeen toch ongebruikelijk is op de Antillen. Het is een gezellige avond geworden, waarbij het de CasaSpider meermalen opviel hoe goed Paul zich daar op Sint Maarten ontwikkeld heeft.
Iets te laat, met iets teveel Carib's en nog iets meer hoest (de barkeeper adviseerde al Teraflu in plaats van bier) lag Casa in zijn bed. De volgende ochtend werd er uitgecheckt. Daarna nog even naar TelEm, afscheid nemen van de IT-ers en van de manager. Snel de huurauto inleveren en naar de airport. En ook deze DCA-vlucht vertrok te vroeg, zeker tien minuten. Maar dat gaf niks want de CasaSpider zat erin. Op Curacao moest ik vijf minuten wachten en daar verschenen Lucy en Luchiano al. Toch leuk om de familie weer te zien, ook al was het maar tweeëneenhalve dag. En daarmee zat Casa's eerste reisje in zijn eentje sinds bijna drie jaar erop.
Een verhaal apart op Curacao zijn de scholen. Er zijn hier best veel scholen. Probleem van met name de Nederlanders is dat men zijn kind graag naar een school stuurt waar veel en goed Nederlands wordt gepraat. Op een school waar veel Antilliaanse kinderen zitten, is de spreektaal al snel Papiamentu. En dat is wat voor de CasaSpider Papiamentu ook is, een spreektaal. Grammatica, lesmateriaal, eenduidigheid, het is er allemaal niet of nauwelijks. De Spider beseft dat hij met name de Curacaoenaar met deze mening tegen de schenen schopt, maar ieder heeft toch het recht op een eigen mening, of niet soms. Al geruime tijd vindt er op hoog nivo een discussie plaats in welke taal het onderwijs op de scholen nu gegeven moet worden, in het Nederlands (sinds jaar en dag gebruikelijk) of in het Papiamentu. Voorstanders van het Papiamentu beweren (terecht) dat het belangrijk is voor een kind om les te krijgen in de moedertaal, de taal waar men mee groot wordt gebracht. En dat is voor heel veel kinderen nu eenmaal Papiamentu. De bedoeling is dan om Nederlands als een vak te leren, net zoals men bijvoorbeeld Engels leert.
De Spider vindt het allemaal best, zolang Luchiano maar les krijgt in het Nederlands. Wel is Casa van mening dat iedereen die voor langere tijd op Curacao woont, op zijn minst basiskennis van het Papiamentu moet hebben. Daar zijn helaas vele Nederlanders het niet mee eens, die vinden dat Nederlands nu eenmaal de officiele taal is en dus hoeven zij geen moeite te doen om Papiamentu te leren. Niet echt een poging tot integreren vindt de Spider. Vergelijk het met Fries, ook in Friesland is Nederlands de officiele taal. Als ik echter langer dan een jaar in Friesland zou gaan werken, zou ik toch zeker mijn best doen om ook een beetje Fries te kunnen spreken en verstaan, lijkt mij niet meer dan logisch.
Voor een buitenstaander klinkt die hele taaldiscussie enigszins vreemd, maar hier speelt het zeer. Een eigen taal heeft natuurlijk ook veel te maken met identiteit, eigen cultuur en zelfrespect. Daar mag men dus nooit geringschattend over doen.
Wij dwalen af.
Er zijn op Curacao eigenlijk maar drie scholen met acceptabel Nederlands onderwijs, een katholieke en twee protestantse. Op deze drie scholen wordt massaal ingeschreven, veel meer dan de beschikbare capaciteit. De inschrijving voor de katholieke school was al achter de rug en daar schijnen mensen al om drie uur 's nachts op de stoep te hebben gelegen om maar een goed inschrijfnummer te pakken te krijgen.
Luchiano heeft waarschijnlijk nog twee jaar kleuteronderwijs te gaan en hij zou die kunnen doorbrengen bij Chispita, waar het jong nu al twee jaren tot volle tevredenheid naar toe gaat. Om twee redenen is een switch nu toch aan te bevelen. Ten eerste is met name in de eerste klassen van het Basisonderwijs van bovengenoemde scholen bijna geen plaats te krijgen. Kinderen die doorstromen vanuit de kleuterklas van diezelfde scholen hebben voorrang. Het is dus zaak om je kind zo snel mogelijk in zo'n kleuterklas te krijgen. Ten tweede omdat deze scholen relatief spotgoedkoop zijn, zo'n ANG 500,= per jaar tegenover ANG 3.500,= op Luchiano's huidige school. Voor die 3000 gulden verschil kan men toch wat leuks doen.
Dinsdag was de inschrijving voor de Marnix kleuterschool. De Spider zat toen op Sint Maarten en dus moest Lucy dit alleen opknappen. Gelukkig kreeg zij deskundige hulp van collega Karin, die Lucy ook nog eens kwam ophalen. Op een formuliertje na, het bewijs van inschrijving in het Bevolkingsregister, waren de gegevens compleet. Vrijdagochtend bracht Casa het ontbrekende formulier naar het Marnix. Een ietwat gezette dame met kort afgeknipte zwarte krulletjes en een grote bril liep rond in een kantoortje. Het is nog niet duidelijk of het hier de directrice of een administratief medewerkster betrof. Deze dame maakte Casa duidelijk dat protestanten toch duidelijk de voorkeur verdienen, die gaan dus ook voor. En protestant ben je nog niet zomaar, als je bijvoorbeeld lid bent van de Pinkstergemeente, dan ben je dus geen protestant, want de Pinkstergemeente is een sekte. Katholieken worden in diezelfde categorie ingedeeld. Casa's animo om Luchiano naar deze school te brengen werd al pratende steeds minder. Er zijn echter al 100 inschrijvingen voor 60 plaatsen, dus de kans is niet bijster groot. Wellicht wil Frank H. er nog een fles Gorilla op zetten.
Vrijdag was het inschrijfdag bij de Albert Schweitzer kleuterschool. Op deze school heb ik mijn zinnen gezet, hij is namelijk vlakbij Casa's huis. Dat is wel zo gemakkelijk. Samen met Karin ging ik om elf uur 's morgens op pad. Om twaalf uur kon je namelijk je naam op een lijst zetten en in die volgorde zouden de inschrijvingen plaatsvinden. Wij waren het eerste bij het hek, maar al snel doemden drie vrouwen op, die in hun auto's hadden zitten wachten. En al snel werd het drukker. In het begin vroeg een nieuwkomer nog wel eens beleefd wie de laatste was. Maar toen om 12 uur de tafeltjes met de inschrijfformulieren verschenen was alle beleefdheid ineens zoek. Sjonge, wat kunnen vrouwen fanatiek zijn! Gelukkig is Karin ook een echte vrouw en had al elleboogstoten uitdelend als nummer twee de pen te pakken. Zij schreef haar naam bij nummer vier en de mijne bij nummer vijf, een mooi resultaat.
's Middags hadden we profijt van Karin's vechtpartijtje die ochtend. Om klokslag vier uur begon het inschrijven en wij waren dus meteen aan de beurt. Nog geen tien minuten later stonden we alweer buiten. En nu maar wachten en hopen...
Zondag is tegenwoordig altijd Mambo-dag. Lucy moet nu eenmaal haar foto's maken. Ach, we hebben een abonnement, dus zo halen we dat er eerder uit. Wel, de foto's zijn geschoten. Ditmaal geen voorproefje, want de update van La Chica Merengue vindt pas morgenavond plaats. En de primeur van de foto's is natuurlijk voor die site.
Als troost een foto van Luchiano die altijd een ijsje mag uitzoeken. Het varken krijgt een steeds duurdere smaak, het lijkt zijn moeder wel, nu zijn de Magnums aan de beurt.
Voor de afwisseling was het weer eens redelijk druk op het Happy Hour, wel zo gezellig. Ook stagiare Bas was aanwezig, uiteraard na even gedouched te hebben. En ditmaal in gezelschap van zijn nieuwe vlam Leonie. Ziet er toch knus uit...
Na al dat bier moest er natuurlijk patat gekocht worden. Met kip voor Lucy en met frikandel en kroket voor de Spider. Die mededeling is een mooie afsluiter voor deze lange aflevering.
Hasta luego,
The CasaSpider.