Ja, Guten Tag allerseits!
Wij schrijven zaterdag 27.06.2002 ongeveer 08:53:57. 's Morgens ja! Naast de Spider staat in plaats van de gebruikelijke tequila, rum of andere drank een kop koffie. De sigaar ontbreekt. Wat is dit in 's Hemelsnaam voor update? Wel, hier moet het verhaal komen van onze twee weken durende vakantie in de Dominicaanse Republiek. Afgelopen dinsdagavond kwamen we thuis, maar ik heb de tijd/energie nog niet kunnen vinden om te schrijven. Toch blijft die last om dat verhaal te schrijven op je drukken en daarom ben ik vandaag speciaal hiervoor vroeg uit mijn bed gekropen. Dit ter inleiding.
Eerst de gebruikelijke links. De update van de vorige week (ahum) is uiteraard te vinden in het CasaNews History Menu. En ook CasaSpider Home is natuurlijk te bereiken. Tanja's verhaal komt begin volgende week, in de reguliere update aan de beurt. Wanhoop dus niet, of in ieder geval niet teveel.
De tickets voor de vakantie hebben we wederom bij Aeropostal geboekt. Die zijn iets goedkoper dan DCA en bovendien mag je meer bagage meenemen. Later bleek dat je ook meer kans hebt dat je bagage aankomt. Dat merkte Elsa, een tante van Lucy, die een week later met DCA vanuit Curacao naar Santo Domingo vloog. Voor haar de volgende keer ook Aeropostal.
Diezelfde Elsa neemt altijd heel veel bagage mee en vroeg aan ons of wij al wat voor haar wilden transporteren. Met zijn drieën waren we goed voor 150 kilo, dus dat kon wel. Dit had tot gevolg dat wij op woensdag 10 juli met zeven koffers van in totaal 120 kilo op pad moesten. Het was nog een heel gedoe om dat allemaal in de auto te krijgen. De auto werd overigens op de Airport bij Star Rental achtergelaten en twee weken later stond er keurig een andere klaar.
Het inchecken ging zonder problemen. Bij de douane werd Lucy echter betrapt. Zij had een wapen in haar handbagage, een nagelschaartje! Die moest achterblijven. Lucy mocht hem naar de incheckbalie brengen, daar zou hij bewaard worden. Ze kreeg echter geen reçu of ander bewijs van afgifte. Vooruitlopend op de zaken heeft Lucy haar nagelschaartje dan ook niet teruggekregen. Daar zit nu vast iemand anders zijn of haar nagels mee te bewerken.
De reis verliep voorspoedig en als gepland. Bij aankomst in Santo Domingo moest ik als enige even USD 10,= afgeven om binnen te komen. Bij het checken van de bagage, zeven koffers weet u wel, praatte de beambte wat met Lucy. Zij antwoordde iets van 'mi esposo no camina', letterlijk vertaald betekent dit 'mijn echtgenoot loopt niet'. Feitelijk vroeg de man gewoon om wat geld, dan hoefde hij de inhoud van de koffers verder niet te zien. Omkoperij! Corruptie! Aldus denk ik dan, maar daar gaan de dingen nu eenmaal zo. Aangezien ik niet 'loop', moesten er dus wat koffers opengemaakt worden. Bij het controleren van de paspoorten was overigens al hetzelfde gebeurd. De twee beambten vroegen gewoon om frisdrank, althans geld om dat te kopen. Ze hadden namelijk dorst. Nou, daar begin ik dus niet aan. Gevolg is dat het allemaal wat langer duurt voor je door mag lopen.
Lucy en ik zijn gewoontedieren. Derhalve logeren wij al sinds we elkaar kennen in hetzelfde hotel, Tropicana, aan de Av. Las Americas. Relatief dichtbij het vliegveld en vroeger ook relatief goedkoop. Sinds vorig jaar heeft Tropicana echter andere eigenaren. De kwaliteit is er hierdoor niet op vooruit gegaan, de prijzen wel omhoog. Affijn, we boekten hier toch maar weer, voor vier nachten. Op de Airport Las Americas werden we overigens welkom geheten door nicht Sujey met nieuwe baby (Esmerlin), zus Mami en neef Jonatan. Met dit hele gezelschap plus bagage waren we naar hotel Tropicana gereden. Lucy had veel kado's gekocht voor de familie, die werden nu bijelkaar gezocht en daarna konden we met zijn allen in de taxi naar het nieuwe huis van Leoncia, Lucy's moeder.
Vroeger woonde Leoncia in het huis van Lucy, dat gelegen is in Sabana Perdida, een redelijk slechte wijk. In dat huis wonen zo'n zes gezinnen, wat voor enige huuropbrengst zorgt. Leoncia voelde zich daar echter niet zo op haar gemak als vrouw alleen en verhuisde naar een wat veiliger oord. En nu woont Lucy's vader met zijn vrouw in het oude huis. Toch handig. Affijn, het nieuwe huis van Leoncia zag er niet slecht uit en we werden hartelijk ontvangen. Net als vorig jaar was Leoncia op 10 juli jarig, dat is logisch, maar ook vorig jaar kwamen wij dus precies op haar verjaardag aan. Snel werd er een taart gekocht en zongen we Leoncia toe. Maar niet nadat de kado's (veelal kleding en schoenen) verdeeld waren. Is men in Nederland meestal blij als men iets krijgt, in Santo Domingo is iedereen altijd teleurgesteld. Dit is niet goed of mooi en die had de schoenen van de ander gewild, etc. Daar went men echter snel aan.
Om 21:00 uur vonden wij het welletjes en wilden naar ons hotel. Luchiano zou bij Leoncia blijven, nou ja, niet alleen bij Leoncia, want in haar huis wonen ook nog Ruth, Miguelina, Lucia, Fernando, Guillo en Monchi. Ruth is wat ouder, maar de overigen zijn kinderen. Luchiano zou zich de rest van de vakantie geen seconde vervelen. Met de guagua (busje) reden we naar het hotel. Vlakbij het hotel hebben we in een straattentje nog heerlijke kip met rijst gegeten.
Ons bed in hotel Tropicana was een beetje aan de kleine kant. Gevolg hiervan was dat ik 's morgens opstond met pijn in mijn rug. Als eerste moesten we naar Codetel, de telefoonmaatschappij. Er was namelijk een betalingsachterstand van zo'n ANG 500,=. Lucy ging eerst maar eens informeren hoe dat zat. Van vorig jaar herinner ik me dat dit gepaard ging met een scheldpartij op luide toon, tot vermaak van de aanwezigen. Ditmaal bleef het rustig. Op weg naar Codetel toe was het me opgevallen dat er veel gebouwd wordt in Santo Domingo. Dit resulteert in letterlijk enorme puinhopen. Overal ligt gruis, steen, rommel en wordt het verkeer omgeleid. Dat was altijd al enigszins zo, maar nu viel het echt op.
Na Codetel gingen we naar El Conde, het touristisch centrum, waar je op de hoek erg lekker kunt ontbijten. Hierna was het tijd om Lucy's huis in Sabana Perdida te gaan bekijken. Twee huisdeuren bleken helemaal verrot te zijn en moesten vervangen worden. De vloer van de badkamer van een al zes maanden leegstaand appartement bleek vol met stront te liggen. Kokhalzend liep ik naar buiten. Lucy regelde dat er natronloog, een plopper en ander gereedschap kwam. Tevens werd een kennis geregeld om de situatie op te nemen. Het plaatsje voor het huis vertoonde grote gaten, Lucy zorgde voor zand en cement.
De voormalige bewoonster van het leegstaande appartement (met de stront) moest nog een gedeelte van haar borg terugkrijgen. 1500 Peso's, zo'n 180 Antilliaanse guldens. Lucy ging met een buurman op pad naar haar nieuwe woning om het geld te betalen. Toen Lucy binnenkwam werd zij echter zeer agressief door de vrouw bejegend. Toen Lucy gewoon 'goedenmiddag' zei, reageerde de vrouw fel: 'Praat niet op zo'n toon met mij, ja! Kijk uit, kijk heel erg uit!!!'. En dat terwijl Lucy gewoon 1500 peso's wilde betalen. Nu zei ze dus gewoon 'Ok, tot ziens' en ging weg. Na een uurtje kwam die vrouw ineens langs, ze had kennelijk doorgekregen dat ze wellicht haar geld misliep. Lucy had nu echter geen zin meer om 1500 peso's te betalen en bood haar nog 700. Daar ging de vrouw in eerste instantie niet mee accoord. Lucy deelde haar echter mee dat wij nú hier waren en dat ze die 700 peso's nú kon krijgen en als ze dat niet wilde, dat ze dan maar moest zien hoe ze die 1500 peso's van Leoncia zou krijgen, want die had geen rooie cent. Uiteindelijk koos de vrouw, ietwat bozig, eieren voor haar geld. Scheelde ons weer 800 peso's.
Even later kwam Lucy's halfzus Teresa. Ze zag er goed uit, ook al vond Lucy haar dik geworden. Lucy moest nog wat afspraken maken met timmerman Chichi om de deuren te plaatsen en daarna gingen wij met Teresa eten bij El Buen Sabor, een Chinees restaurant aan de Av. Mexico. Terug in het hotel hebben we met zijn tweeën geklaverjast en zijn het bed ingedoken.
's Morgens zijn we meteen naar Sabana Perdida gegaan. Iedereen zou al aan het werk zijn, maar dat was dus niet zo. Op het moment dat Lucy verscheen werd dat snel anders. Ik heb tot nu toe geen effectievere manager gezien. Binnen de kortste keren was Chichi met de deuren bezig, werd er verf gekocht voor het huis en waren vier man aan het schilderen. Helaas bleek dat Chichi net als vorig jaar de maten van de deuren verkeerd had opgenomen en dus moest er een deur terug om op maat gemaakt te worden. In de tussentijd zijn wij de Codetel rekening gaan betalen en hebben ontbeten in El Conde.
's Middags zijn we gaan kijken hoe Luchiano het maakte, in het huis van Leoncia. Nou, die vermaakte zich opperbest en gaf te kennen nog heel lang in Santo Domingo te willen blijven. Lucy en ik dronken een biertje en aten wat kip bij de Pica Pollo, dichtbij Leoncia's huis. Gezellig zo vlak aan de snelweg. We namen afscheid en gingen naar ons hotel om even bij te slapen. 's Avonds gingen we eten aan de Malecon, dat was lekker en goedkoop. Zo'n ANG 24,= met zijn tweeën, inclusief twee grote flessen Presidente. De avond werd afgesloten in het Sheraton Casino. Daar hebben we het lang volgehouden. Eigenlijk iets te lang, want na vijf whiskey's en een dikke sigaar had ik hem toch wel zitten. Volgens Lucy schommelde ik in ieder geval enigszins. Op het moment dat wij aan de roulettetafel vlakbij de ingang stonden, klonk er plotseling een luide knal. Er was een pistool afgegaan. Onmiddellijk ontstond er paniek, behalve bij mij, want ik stond gezellig te schommelen. Gelukkig bleek dat het pistool per ongeluk was afgegaan en zo liep het met een sisser af.
We hadden een katertje. Zo tegen twaalven gingen we ontbijten in het noorden van Sabana Perdida. Chicharron. Chicharron is (kei)hard gebakken varkensvlees. Je kunt er lekker aan kluiven en op knauwen. Een ideaal ontbijtje moet ik zeggen. In Lucy's huis was wederom weinig werk verzet. Chichi de timmerman had het voorelkaar gekregen om de deur niet goed te laten sluiten, bovendien zat hij maar half in de sponningen. Nu is deze Chichi een alcoholist, die trouwens een jaar of twaalf op Curacao heeft gewoond. Bovendien is een maand geleden zijn zoon doodgeschoten door een bewaker. Volgens het verhaal (de krant) wilde de zoon een overval plegen. Ja, een lekkere buurt daar. Lucy moest dus weer eens een hartig woordje met de beste man spreken. Dat moest zij ook met ene Sonrisa (glimlach), die een heleboel opruimwerk moest doen en onkruid kappen. Deze Sonrisa is drugsverslaafde. De man kan erg goed werken en is sterk. Maar als hij geld heeft koopt hij onmiddellijk drugs en heeft vervolgens geen zin meer om het werk af te maken. Ook deze situatie moest door Lucy gemanaged worden. Het blijft een leuk gezicht om te zien wat er in een uurtje gebeurt als Lucy daar de boel staat te regelen. Minder leuk is dat op het moment dat zij weg is, alles meteen instort.
Om een uur of drie zaten we al Presidente drinkend op het plaatsje voor het huis. Lucy was de zaak in de gaten aan het houden en ondertussen werd er gezellig gekletst. Gezellig op zijn Dominicaans is overigens heel anders dan de veelgeroemde Nederlandse gezelligheid. In Nederland vertelt men leuke dingetjes aan elkaar, haalt herinneringen op enzo. Hier roelt het conflictmodel. Beschuldigingen vliegen over en weer. Ook de vakantie is drie keer niks. Vroeger fronste ik dan mijn wenkbrouwen, inmiddels heb ik geleerd dat dit gezellig is. Ach, met een fles Presidente is het dat ook. Om geen mietje te zijn vertel ik dus ook geen gezellige dingen meer, maar lever zo nu en dan kritiek. Hoor ik er gelijk bij. Het is een bijzondere familie. Lucy's oudste zus Mami loopt erbij in mijn oude Ruby's Jump-Up shirt (Carnaval 2000) en mijn Orlando Magic broek. Ma Flodder zou bij haar verbleken en daar heeft Mami nog geeneens een sigaar bij nodig.
Wij moesten er vandoor, een ander hotel zoeken en buskaartjes regelen voor onze vakantie in Sosua. We reserveerden in hotel El Señorial, ook wel Pro Ticino genaamd, voor aanstaande donderdag. Dit hotel ligt zowat aan de Malecon (scheelt taxi-kosten), is goedkoper dan Tropicana en is ook nog inclusief ontbijt.
's Avonds hebben we lekker kreeft gegeten in El Rinco Panameño. Daarna waren we moe.
Zondag 14 juli is de dag dat Doctor Joaquin Balaguer op 95 jarige leeftijd overleed. Balaguer was in de Dominicaanse Republiek de belangrijkste Staatsman. Na het dictatoriale bewind van Trujillo, die in 1961 op straat werd doodgeschoten, was Balaguer de eerste echte president. Hij regeerde vanaf het midden van de jaren zestig tot het midden van de jaren negentig, korte tussenpozen uitgezonderd. Zaterdag waren we nog langs de Clinica Abreu gereden, waar Balaguer verpleegd werd. Het stond er toen al vol met mensen en camera's.
Om iets voor negenen stonden we op. Eerst moesten we twee koffers naar het huis van Leoncia brengen, zodat we met slechts een weekendtas naar Sosua hoefden. De taxichauffeur bleef wachten en bracht ons vervolgens in recordtempo naar Caribe Tours, waar we om kwart voor elf arriveerden. Toch kregen we tot onze verbazing (CasaSpider) en woede (Lucy) geen kaartjes meer voor de bus van elf uur. Ik vond dat niet zo erg, nu konden we lekker ontbijten met kip, rijst en salade. De volgende bus ging om twaalf uur. Een geweldige service overigens dat Caribe Tours, voor 100 peso's (ANG 12,=) kun je naar zowat iedere plek in de Dominicaanse Republiek. De bussen zijn comfortabel, hebben video aan boord en stoppen slechts een keer of vier (naar Sosua). De chauffeurs zijn de beste van het land, ze worden dan ook het beste betaald. Door de unieke infra-structuur waar Caribe Tours over beschikt, wordt dit bedrijf ook gebruikt voor het verzenden van geld, pakketten en post.
Om kwart over vier arriveerden we in Sosua en begonnen onze zoektocht naar een hotel. Er was plaats genoeg en voor 275 peso's (ANG 33,=) zaten we in hotel Central. Het strand werd verkend en we kochten een doos met 25 sigaren. 's Avonds eerst wat Presidente gedronken in Der Kuhstall, een Duitse bar die naast Britannia is gelegen. Alles is hier zowat Duits of Engels. We gingen eten bij PJ's, 24 uur geopend. De serveersters lopen er zeer prettig bij, Lucy probeerde meteen een afspraak te maken met serveerster Erika voor haar Chica Merengue website. Ook het eten is hier zeer goed. Vooral de Cordon Bleu is een aanrader. Voldaan gingen we nog even naar een ander barretje voor een Sambuca. De eerste heb ik geweigerd, behalve zeven (!) koffiebonen dreef er ook gemalen koffie in. Na uitgelegd te hebben wat de bedoeling is bij Sambuca ging dat een stuk beter. Het werd tijd om het bed op te zoeken en dus liepen we in de richting van ons hotel, Central. Nu is het bijzonder rustig in Sosua, er zijn gewoon niet veel touristen. Tot vooral Lucy's verbazing was het bij hotel Central echter een drukke bedoeling. 'Ach, mijn God!', riep Lucy, 'is dat bij ons hotel? Morgen gaan we verhuizen!'. De hotelbar zat vol met prostituees, tigres (criminelen) en Haitianen. Ik zei nog dat het er best gezellig uitzag, maar die opmerking viel niet in goede aarde. In onze kamer was het bijzonder warm en ik mocht van Lucy de balkondeur absoluut niet opendoen. Naar omstandigheden hebben we nog redelijk geslapen.
Eerst zijn we maar eens op zoek gegaan naar een ander hotel. Dat was snel gevonden, Don Antonio is de gelukkige geworden. De bazin is een Duitse en alles ziet er hier een stuk netter uit. Bovendien beschikt de kamer over kabel-TV, zodat ook de Tour de France gevolgd kan worden. Nadat we onze bagage hadden overgebracht, gingen we ontbijten bij Rocky's. Lekker en goedkoop. En je wordt er vriendelijk geholpen door Niko, een Bulgaar die ook Engels en Spaans spreekt. Mark, de eigenaar en Niko zijn wel een beetje van het roddelachtige type. Toen we vertelden dat we in Don Antonio verbleven, keken ze zeer bedenkelijk. Dat was in hun ogen het allerslechtste hotel, iedereen werd daar beroofd, zelfs een vriend van Mark. Nou vraag ik u af, als je dat zo'n slecht hotel vindt, waarom laat je je vriend dan daar slapen, terwijl Rocky's zelf ook een hotel is... Ook zou Don Antonio kamers per uur verhuren, nou dan wist je het wel. De hoertjes schijnen copieën van de sleutels te maken en komen later overdag wel eens kijken wat er in de kamers te halen valt. Nu keek Hedy, de Duitse eigenaresse van Don Antonio, ook zeer bedenkelijk bij het horen van de naam Rocky's, dus er zal wel wat ongezonde concurrentie tussen beiden zijn. Wel, wij hebben gedurende onze vier dagen in Don Antonio niets meegemaakt, het valt allemaal dus wel mee.
Na het ontbijt heb ik nog een half uurtje ge-internet. Dat ging best goed. 's Middags zijn we naar het strand gegaan. We hebben er oesters gegeten, ik elf en Lucy één. De andere spuugde ze uit en mocht ik alsnog opeten. Dat blijft overigens een uitstekende combinatie: zon, zee, bier en oesters. Een ding ben ik nog vergeten te vertellen over het strand in Sosua, de temperatuur van het zand. Ik snap er niets van, het is in Sosua echt niet heter dan op Curacao. Maar het zand is werkelijk bloedheet! De 15 meter van het strandbed naar de zee is feitelijk al te ver. Lucy moest even urineren, dat deed zij in de zee. Ik kon de sluitertijd van de camera nog juist zo afstellen dat ik een foto kon maken van haar sprint naar het strandbedje.
Dat het zand op Curacao minder heet is komt waarschijnlijk omdat het strand van Mambo Beach opgespoten is en een andere samenstelling heeft dan het zand in Sosua. Dat u het weet. Om half vijf hielden we het voor gezien en gingen informeren naar een dagtrip. Inclusief paardrijden. Lucy had echter haar tennisschoenen niet bij zich en bovendien begon de trip om zeven uur 's ochtends. Toch wel erg vroeg bij nader inzien.
's Avonds hebben we een Wiener Schnitzel gegeten en daarna bij Gina in La Roca Sports Bar een paar Wodka-Red Bull's gedronken. Het slapen ging toch wat moeilijk, want het bed was wederom aan de kleine kant.
Voor de derde keer zijn we verhuisd. Nu binnen Don Antonio, van kamer 102 naar 302. We hebben nu de beschikking over twee tweepersoonsbedden, de prijs is wel opgelopen tot 500 peso's (ANG 60,=), maar een goede nachtrust is ook wat waard. Ontbijten deden we wederom bij Rocky's. Het was er warm. Dat kwam omdat de stroom was uitgevallen in Sosua, men moest het nu doen met batterijen of een generator. Zo'n stroomuitval kan wel drie dagen aanhouden en het probleem is dat er dan ook geen water is, aangezien dit naar boven gepompt moet worden. Alle hotels en bars beschikken over generatoren, maar de armere huishoudens moeten dit ontberen.
Na het ontbijt had Lucy nog steeds honger. 'Gisteren heb je me niets te eten gegeven om vier uur!'. Nou ja, zeg. Als ik haar teveel eten geef klaagt ze dat ze niet meer in haar kleren past, dus het is toch nooit goed. We zijn maar een bockworst gaan eten in de Kuhstall.
De serveersters van PJ's (24 uur geopend) hielden allerlei promotie-acties. Zo kregen we bij het verlaten van het strand bonnen in onze handen gestopt waar men een gratis Cuba Libre mee kon krijgen. Ha! Gratis, dat is altijd leuk. En dus gingen we 's avonds bij PJ's (24 uur geopend) eten. Het was kwart voor tien en wat bleek? De gratis Cuba Libre was pas vanaf tien uur te verkrijgen. Om kwart over tien nog maar eens geprobeerd, maar nu was het excuus dat de gratis Cuba Libre alleen aan de bar werd geleverd. Lucy had al geen zin meer in gratis Cuba Libre, maar ik des te meer. Na het eten gingen we dus naar de bar. Ik was benieuwd wat ze nu weer zouden verzinnen. De enige hindernis was dat we ook bij PJ's (24 uur geopend) gegeten moesten hebben. En dat hadden we. Dus daar kwam dan eindelijk de gratis Cuba Libre, helaas wel met Pepsi cola, waar we allebei niet van houden. Daarna gingen we snel naar Gina voor de Wodka-Red Bull.
Hetzelfde ritme. Ontbijten bij Rocky's. Een uurtje internetten bij Alf's. Om twee uur naar het strand. Lucy liet er haar voeten verzorgen voor 100 peso's (ANG 12,=). Bij de sympathieke strand-oesterverkoper hebben we ditmaal twee dozijn van deze diertjes verslonden. Lucy vindt het nog steeds niet lekker, maar houdt ze nu wel binnen. Alleen als ik eraan slurp, vindt ze dat niet zo prettig. Ik denk ook dat het meer een delicatesse voor mannen is, dat wij daar zo enthousiast aan slurpen. Courgettes daar hou ik nou weer minder van.
Na het strand wipten we even binnen bij een Cubaanse sigarenverkoper. We kochten er twee dure, nou ja van een gulden of zes, sigaren en een echte sigarenknipper met dubbele messen. Zo'n Cubaan is toch wel andere koek dan al die straatventers die als ze ons zien meteen een doos de lucht insteken. Hij wist veel te vertellen over de mythe van de Cohiba en over namaaksigaren. De man nam er alle tijd voor.
Het diner werd ditmaal genuttigd bij La Carreta en daarna vertrokken we zoals gebruikelijk naar La Roca Sports Bar. Gina had een avondje vrij en nu stond de eigenaresse achter de bar. Een wat oudere vrouw die nu bijna vier jaar in Sosua woont. Ik had de indruk dat ze dat wel genoeg vindt. Ze ergert zich een beetje teveel aan de Dominicanen en dat is niet zo handig als je in dat land woont. Lucy zei dan ook terecht (tegen mij) dat ze dan maar terug moest gaan naar haar eigen land. En daar zit wat in, anders had ik ook niet 'terecht' geschreven. Op Curacao speelt hetzelfde. Kijk, men mag zich best wel eens ergeren, dat houdt de humor erin. Maar als iemand consequent afgeeft op Antillianen dan vind ik dat die persoon zich serieus moet gaan afvragen wat hij of zij dan nog op Curacao doet. Vandaar.
Overigens is de eigenaresse een sympathieke vrouw die veel over de situatie in Sosua wist te vertellen. Langs het strand van Sosua loopt een lange boulevard met allemaal T-shirt winkeltjes, souvenir-shops en eetgelegenheden annex bars. De shops worden bijna allemaal gerund door Haitianen en de eethuisjes zorgen voor veel afval en daardoor voor ratten. Het schijnt een onhygiënische boel te zijn. Bovendien tapt vrijwel iedereen illegaal stroom af. Casa Marina is het grootste all-inclusive resort in Sosua. En nu heeft dit Casa Marina het hele strand zo'n beetje opgekocht. Men wil er een heuse boulevard met verlichting gaan aanleggen, zodat er ook 's avonds mensen naar toe kunnen. Nu ligt het strand er in het donker verlaten bij. Alle huidige tentjes moeten verdwijnen en over een week of drie wordt daar een begin mee gemaakt. Het is de bedoeling dat er nette 'bedrijfsruimte' voor in de plaats komt en die mogen de mensen dan huren. Het moge duidelijk zijn dat de huidige uitbaters die huren niet kunnen betalen, dat zal dus een flinke impact hebben op met name de Haitianen aldaar.
Thuisgekomen hebben we nog even op TV naar de begrafenis van Joaquin Balaguer gekeken. De gehele dag werd live uitgezonden en 's nachts was het nog steeds bijzonder druk daar. Lucy vindt het moeilijk om ernaar te kijken, alle Dominicanen zijn toch erg geëmotioneerd door zijn dood.
Na het hotel met één dag verlengd te hebben, zagen we hoe Lance Armstrong als eerste bovenkwam op de Tourmalet. Vervolgens gingen we ontbijten bij Rocky's en meteen door naar het strand. Onze favoriete oesterverkoper was er niet, maar zijn broer wel. Dus mocht hij de twee dozijn oesters prepareren. Door een andere verkoper liet Lucy zich nog zes gamba's aansmeren, maar die waren oud, droog en zout.
Het was onze laatste hele dag. We besloten te gaan eten bij PJ's (24 uur geopend), ten eerste vanwege de Cordon Bleu en ten tweede omdat Lucy mij nog op de foto wilde zetten met mijn favoriete serveerster. Helaas moest zij net op pad om een uurtje promotie te doen. Nadat we klaar waren met eten was het meisje nog steeds niet terug. Lucy dacht al dat ze misschien niet op de foto wilde, maar wat bleek? Op hun ronde (ze waren met zijn tweeën) waren de meisjes aangehouden door de politie en overgebracht naar de gevangenis. Jawel! Dat schijnt hier vrij gebruikelijk te zijn, de politie doet zo'n beetje waar zij zin in heeft. De eigenaar van PJ's (24 uur geopend) was al op weg naar het politieburo om de zaak te regelen. Lees: af te kopen met 500 peso's (ANG 60,=) per meisje.
Wij vertrokken naar Britannia's Bar, alwaar men grote glazen Sambuca en Tequila schenkt. Vervolgens maar weer eens naar La Roca Sports Bar voor de broodnodige Wodka-Red Bull. Op de terugweg kwamen we weer langs PJ's (24 uur geopend). We hadden nog steeds geen foto's en dat werd nu goedgemaakt, wel nog steeds zonder mijn favoriet.
Erika was er ook weer, dat was het meisje dat Lucy als Chica de la Semana had uitverkoren. Haar man René zat ook aan de bar en zo waren we even later in een aantal leuke gesprekken verwikkeld. Lucy stond erop dat serveerster Flor knuffelend met de CasaSpider op de foto kwam en zo geschiedde. Inmiddels werden reeds wat gedeeltes uit mijn geheugen gewist, maar het was allemaal zeer gezellig. Uiteindelijk zijn we richting het hotel gegaan. Inmiddels had ik een berehonger gekregen. We kochten dus een hotdog. Na de hotdog gingen we naar het hotel. 's Nachts staat daar altijd een zeer brede nachtwaker die ons de sleutel geeft. Volgens Lucy heb ik de man gevraagd of hij wat te eten kon gaan klaarmaken, want ik had nog steeds of alweer honger. Dat kon niet en dus moesten we tot verbijstering van Lucy terug naar de hotdog-verkoper. Nogmaals volgens Lucy was ik zeer vrolijk en stond wat heen en weer te wiebelen. Zonder mijn medeweten laat staan toestemming maakte Lucy foto's van het gebeuren. Bovendien wilde zij mij weggeven aan een Haitiaanse dame die daar ook stond. Maar de Haitiaanse wilde niet... Om een uur of vier doken we uiteindelijk het bed in.
Om twaalf uur moesten we de hotelkamer uit zijn. Dat ging wat moeizaam, we voelden ons beiden eufemistisch gezegd niet al te best. Dat werd snel douchen, uitchecken en met de taxi naar de Caribe Tour halte. Daar stortte Lucy zowat in en we moesten maarliefst 50 minuten op de bus wachten. In de warmte. Het werd een zware tocht...
Even na Santiago hadden we lekker de vaart erin op de snelweg. Plotseling remde de bus sterk af en stopte aan de linkerkant van de weg, vlak naast een greppel. Een kwartier later konden we gelukkig weer verder., maar kort na La Vega was het weer zover. De chauffeur moest water bijvullen, waarschijnlijk een lekke radiateur. Al met al kwamen we ruim een uur later aan dan gepland. We gingen naar hotel El Señorial (Pro Ticino), alwaar we sinds donderdag gereserveerd hadden. Die reservering was nu dus verlopen en onze kamer aan iemand anders vergeven. Gelukkig konden we die ene nacht wel blijven. We hadden honger en gingen wat eten aan de Malecon. Vermoeid wilden we eigenlijk gaan slapen, maar aangezien we de voorkeur gaven aan een hotel daar in de buurt, moest dat hotel nog wel even gevonden worden. Dat viel nog niet mee. Ik stonk als een varken na de busreis en Lucy zag eruit als een Haitiaanse drugsverslaafde. Nergens had men plaats voor ons, gek hè? Men zei dat dat kwam door het Festival de Merengue dat van 17 tot 27 juli plaatsvond. Maar toen de receptioniste van hotel El Señorial voor ons informeerde bij twee hotels in de buurt, hadden die allebei toevallig wel plaats. We kozen voor La Casona Dorada aan de Independencia. Niet goedkoop, want 665 peso's (ANG 80,=), maar het bespaarde wel taxi-kosten. Want vanuit dit hotel kan men naar de Malecon lopen en aan de Malecon is het te doen met het Festival de Merengue. Na al deze beslommeringen lagen we vroeg in ons bed. O ja, Lucy had ook nog een probleem met haar oog, waar ze zich wat zorgen om maakte. Het leek net of er een gaatje inzat.
's Morgens ontbeten in hotel El Señorial (Pro Ticino). Echt lekker was het niet, maar wel gratis. Daarna hebben we snel onze spullen verhuisd naar La Casona Dorada. Lucy maakte zich veel zorgen over haar oog, dat pijn deed. We vroegen bij de receptie van het hotel of men een goede arts wist die daar even naar kon kijken. 'De Clinica Abreu, daar moet je zijn, dat is een hele goede kliniek. Daar is Balaguer overleden', aldus de hotelmedewerker. Ik zei nog dat ik dat niet echt bemoedigend vond, dat in die kliniek zojuist iemand was overleden. Maar affijn, Balaguer was dan ook zwaar ziek en al 95 jaar. En zo gingen we naar de Clinica Abreu alwaar we werden verwezen naar de Eerste Hulp. Redelijk snel werd Lucy geholpen en nog gratis ook. Volgens de arts was het niet zo ernstig en zou het oog met een beetje rust snel weer goed zijn. Hierdoor was Lucy flink opgelucht.
Het werd tijd dat we eens gingen kijken hoe het met Luchiano ging. Dat viel niet tegen, het jong had het prima naar zijn zin bij Leoncia en al die kinderen. Hij kreeg alle aandacht en daar houdt hij wel van. Ook wilde hij weer langer blijven. Maar toen hij bij mij op schoot zat, zei het varken dat hij als wij weer weg zouden gaan wel moest huilen. En dat was ook zo.
Wij gingen terug naar ons hotel en 's avonds aten we bij El Rincon Panameño. Het restaurant had geen stroom, waarschijnlijk afgesloten. Bovendien liep er een nieuwe serveerster, Belkis. Dit bleek een erg aardig meisje, soms leek ze wat onder de invloed van het een of ander, maar toch. Aan het tafeltje naast ons zat een Nederlander met een Dominicaanse. We raakten even in gesprek en we hadden het over talen. De vriendin van de Nederlander vond het leuk dat ik Spaans sprak en ik zei dus dat haar vriend dat ook maar snel moest leren. Hij was al voor de vierde keer in Santo Domingo. Na even doorkletsen kwam ik er achter dat hij dat meisje pas zojuist had leren kennen. Onder het motto 'alleen is ook maar alleen'. Voor de rest hebben wij ons voornamelijk vermaakt met Belkis, die steeds aan ons tafeltje kwam zitten en ook nog een dansje voor mij opvoerde.
We zijn lang blijven zitten en waren nog net op tijd om 50 meter verderop een gedeelte mee te pikken van een Merengue-optreden. Het was overal ontzettend druk op de Malecon, een heel verschil met Sosua.
Zoals gebruikelijk ontbeten we in El Conde. Maar alvorens te ontbijten wilde Lucy even wat foto's nemen van de schildwachten tegenover het restaurantje. Daar staan namelijk twee in smetteloos wit geklede mannen, die net als de schildwachten in Engeland niet mogen bewegen. Lucy heeft dan de onbedwingbare behoefte om dat uit te testen. 'En als ik hem bij zijn pik grijp, mag hij dan echt niets doen?'. Nee, dan mag hij echt niets doen. Ha, ha. Bij de eerste schildwacht kon zij zich nog beheersen, bij de tweede niet meer. De tweede schildwacht zei er inderdaad niets van, de eerste wel: 'Hey abusadora! Asi no!' (hé uitbuitster, zo niet!).
Na het ontbijt namen we een taxi naar Sabana Perdida, waar het gebruikelijke tafereel plaatsvond. Mensen aan het werk zetten en bekijken wat er nog meer moest gebeuren. Gelukkig is er ook altijd tijd voor een Presidente. 's Middags wilde Lucy haar beste vriendin Odalis aka Morena bezoeken. Morena woont samen met haar moeder Nena en nog wat familieleden in een groot huis. Nena verdient de kost met het maken van typisch Dominicaans voedsel als Boffe (gebakken koeienlong), Chicharron (hard gebakken varkensvlees), maar ook hotdogs. Zij verkoopt dit aan huis in een als snack ingerichte ruimte. De linker benedenkant van het huis is verhuurd als colmado, zeg maar een soort van buurtsuper. Nena's huis is plotseling erg in waarde gestegen. Dat komt doordat in 2003 een soort van Olympische Spelen plaatsvinden in Santo Domingo en wel op luttele afstand van Nena's huis. De grond is daar dus erg in trek.
De middag werd doorgebracht met kletsen, bier drinken en boffe eten. Lucy deed Morena's nagels. Toen we 's avonds naar de Malecon gingen, hadden we dus niet echt honger meer. Ook de dorst was eigenlijk al voldoende gelest. En tot overmaat van ramp begon het nog te regenen ook.
Het wordt eentonig, maar na het ontbijt in El Conde vertrokken we richting Sabana Perdida. Dit was de laatste hele dag en dus de laatste kans om dingen te regelen. Op de valreep moest er nog een deur gekocht worden, en dus ook geregeld worden dat Chichi hem erin zou zetten. Er was een nieuwe huurster gevonden voor het leegstaande appartement, maar zij wilde dat het appartement eerst geschilderd zou worden. Lucy laat het schilderwerk altijd over aan ene Niko en regelde dat er verf gekocht werd. Het begon te stortregenen en dus vluchtten we het éénkamer-appartement van Mami in. Teresa was er ook, zij had haar rechterpols in het gips, het gevolg van een val. De laatste zaken werden besproken, Lucy deelde nog wat geld uit aan de familieleden en toen gingen we. Teresa ging mee in de taxi. We wisten niet precies wat we wilden doen. Eén van de dingen die Lucy nog wilde zien was het Farocolon, de begraafplaats van Columbus. En een groot gebouw. Teresa had hier niet zo'n zin in, dus die zetten we eerder af. Achteraf wel slim van haar, want toen we bij het Farocolon aankwamen begon het weer te regenen. Het is zo'n 200 meter lopen naar de ingang en ik zei tegen Lucy: 'Nou het valt nog mee, het kan harder regenen hoor!'. Toen we bijna bij de ingang waren, zagen we dat het Farocolon dicht was, een horde kinderen had dit ook ontdekt en kwam terug. Op dat moment begon het echt hard te regenen. En daar stonden we dan, in de stromende regen, zonder beschutting aan een grote weg, geen taxi te bekennen. Nou ja, er stond één taxi, maar daar zaten drie mannen in. De eerste les in veilig reizen is nooit maar dan ook nooit in een taxi stappen waar meer dan een persoon inzit. Dus prefereerden wij de regen. Lucy hield een auto aan en de bestuurder was zo vriendelijk om ons naar het hotel te brengen, we gaven hem 100 peso's (ANG 12,=) voor deze vriendelijke daad, iets meer dan het taxi-tarief.
Na even opdrogen werd het tijd voor actie. We besloten nogmaals naar Morena te gaan, Nena had beloofd chicharron klaar te maken en Lucy had ongelofelijk veel zin in een potje domino. Domino spelen kan bij de colmado, lekker dichtbij. Ik zei nog 'ga jij maar domino spelen, dan maak ik wel wat foto's', maar dat was niet de bedoeling, neen, de CasaSpider moest zelf aan de bak. Nu heb ik nog nooit met zijn vieren gedominoot. Veel niet-domino-kenners denken dat domino een kinderspelletje is, maar in Zuid-Amerika wordt er echt gespeeld. Men kan het een beetje vergelijken met klaverjassen. Goede dominospelers seinen en weten al vrij snel precies wie welke stenen heeft. De bedoeling is om de tegenstander te dwingen om te passen, waardoor men zelf als eerste zijn laatste steen kan wegspelen. We speelden tegen Orlando, een broer van Morena, en Sonny een vriend en ex-politur (touristenpolitie) agent te Samana. De eerste wedstrijd werden we ingemaakt, we haalden zelfs maar nul punten. Ik voelde me toch wat ongemakkelijk met al dat publiek erbij. De tweede wedstrijd hadden we wat meer geluk met de stenen, hielp de Presidente mij over wat onzekerheid heen en begonnen we ook nog eens beter te spelen. Nu kan Orlando niet zo goed tegen zijn verlies, in het begin vond hij het wel leuk als wij ook eens een potje konden uitspelen, maar toen bleek dat wij de wedstrijd konden gaan winnen werd hij ietwat nerveus. Sonny maakte een foutje en Orlando riep uit: 'Shit man, die Hollander speelt al beter dan jij!'. Daar kon Sonny het mee doen. Zelf had ik overigens niet in de gaten wat Sonny's foutje was en wat ik dan zo goed deed, maar dat mocht de pret niet drukken. Tussendoor kwam Morena chicharron met tostones (gefrituurde bakbanaan) brengen, dat maakte het spelen nog leuker. Wel, om een lang verhaal kort te maken, tot ongenoegen van Orlando wonnen wij de wedstrijd. En het werd nog erger, want ook de beslissende derde wedstrijd werd door Lucy en de Spider gewonnen. Inmiddels had met name Orlando zijn buik helemaal vol van domino.
Na het domino-en gingen we in Nena's snack zitten, waar Morena haar foto-albums aan mij liet zien en haar verhalen vertelde. Een gezellige middag, alleen waren we 's avonds allebei aan het eind van ons Latijn. Aangezien voor dinsdag de terugreis op de planning stond en wij slechte ervaringen hadden opgedaan met betrekking tot het reizen met een kater, besloten we op tijd te gaan slapen. Bovendien regende het toch weer en dan is het Festival de Merengue minder leuk om te bekijken.
De laatste dag in Santo Domingo. Vooral tot verdriet van Lucy, die naar eigen zeggen weer helemaal verliefd op haar land was geworden. Ditmaal ontbeten we in ons hotel. Om precies elf uur werden we opgehaald door onze taxi. Op weg naar Leoncia's huis passeerden we hotel Tropicana. Daartegenover worden huizen verkocht in een groot project. Volgens Elsa, een tante van Lucy, zit het project in geldnood (cash-flow) en kun je er nu een flinke korting krijgen als je cash betaalt. Het was nog een hele klus om de caravan te vinden waar het Projectmanagement zat. Helaas wisten de aanwezigen geen enkele informatie te geven en de mensen die dat wel konden waren er niet. Waar hebben we dat meer gezien. Over een uurtje zou er iemand komen, maar zolang konden wij niet wachten. Jammer.
De volgende tussenstop was het huis van Leoncia. We namen afscheid van de familie en met name Leoncia. Luchiano ging gelukkig uit vrije wil mee. Miguelina en Jonatan begeleidden ons naar de Airport. Het inchecken en het passeren van de douane verliep voorspoedig. Op de instapkaart stond dat we naar Pier A-5 moesten. Op de TV-schermen stond echter A-4 aangegeven. Dit werd bij A-4 geconfirmeerd door een medewerker van het vliegveld. Wij gingen tegenover Pier A-4 even een ijsje eten. Zo'n tien minuten voor de vertrektijd zat er echter nog niemand bij Pier A-4. We werden wat ongerust, zeker denkende aan Mark en Natascha die dankzij de beeldschermen ooit een vlucht misten op hetzelfde vliegveld. Snel informeerde Lucy waar het vliegtuig naar Curacao stond, dat bleek dus ineens Pier A-8 te zijn. Een flink stukje lopen, maar ruim op tijd arriveerden wij daar. Alles liep gesmeerd, de vlucht was op tijd, op Hato hoefden we de bagage niet open te maken en er stond een Suzuki Baleno voor mij klaar. Alleen kreeg Lucy, zoals verwacht, haar nagelschaartje niet terug. Zij geeft het echter nog niet op.
Ons huis stond er ook nog precies zo bij als we het achtergelaten hadden. Luchiano sliep inmiddels, Lucy ging wat schoonmaken en ik ging naar Centrum Supermarkt om wat eerste levensbehoeften in te slaan. Ietwat mat zaten we 's avonds in onze stoelen voor de televisie. De vakantie zat erop...
Lucy en ik hebben allebei genoten van het land, de Dominicaanse Republiek. Nu zijn wij natuurlijk ietwat bevooroordeeld. Zo speelde er gedurende onze vakantie een issue met betrekking tot het ophalen van vuilnis. De vuilnisophalers staakten. Nu heeft met name de stad Santo Domingo nooit bekend gestaan om zijn netjes opgeruimde straten, maar nu was het in sommige wijken wel heel erg. Vooral als we met de taxi naar Sabana Perdida reden, dan kom je door de wijk Los Minas. Daar staan over een lengte van meer dan een kilometer marktkraampjes, nou ja, stukken verrot hout waar men wat waren op uitstalt. Aan de overkant van de straat liggen enorme bergen afval, voedsel, hout etc. Het ruikt er heel bijzonder, maar toch heeft het wel wat.
Leuk om mee te maken is ook het verkeer. De taxi-rijders zijn ware kamikaze-piloten. Op Curacao heeft Lucy altijd wel wat te mekkeren over de in haar ogen roekeloze rijstijl van de CasaSpider, in Santo Domingo zou zij blind tekenen voor een chauffeur die het zo kalm aan deed als hij.
In het Pictures Menu staan de Vakantie Santo Domingo foto's, alle 83! Nog niet moe van het lezen? Het verslag van de vorige vakantie in Santo Domingo staat nog steeds online!
 | Caribe Tours, Av. 27 de Febrero, 2214422, max RD 100 naar alle grote steden |
| Supremo Taxi, -, 5914444, vraag na de rit het tarief (la tarifa, por favor): eerlijk en veilig |
Taxi's op de airport zijn erg duur, vanaf USD 20,=. Indien men tijd heeft verdient het aanbeveling een Supremo aan te vragen. Ook de taxi's die voor een hotel staan zijn aanmerkelijk duurder dan deze Supremo.
| Hotel Tropicana, Av. Las Americas, -, RD 575, afgeraden (te ver) |
| Hotel El Señorial (Pro Ticino), Pte. Vicicini Burgos #58, 6874367, RD 550 incl. ontbijt (na afdingen), aanbevolen |
| Hotel La Casona Dorado, Av. Independencia, 2213535, RD 665, email: casona.dorada@codetel.net.do, redelijk |
| Hotel Don Antonio, Dr. Rosen, 5713140, RD 300-500, aanbevolen |
| Hotel-Restaurant Central, Pedro Clisante, -, RD 275, afgeraden |
| Bar-Hotel Rocky's, Dr. Rosen #22, 5712951, RD 275, afgeraden (wel ontbijten!) |
Complimenten aan de lezer(es) die al lezende, zonder in een keer naar beneden te scrollen, hier is beland. Commentaar kan geleverd worden op het CasaSpider weblog, waar een verwijzing staat naar dit artikel.
Hasta luego,
The CasaSpider.