Ja, Guten Tag allerseits!
Wij schrijven maandag 04.11.2002 ongeveer 20:20:27. Het zijn drukke weken, met name voor de camera. De gemaakte foto's moeten samen met het Arubaanse Balashi bier de inspiratie voor de teksten verzorgen.
Eerst maar de gebruikelijke links naar de update van vorige week, die ook te vinden is in het CasaNews History menu. Ouwe koek natuurlijk, waar u nu niet op zit te wachten. Misschien wel op een koude winteravond bij een kop erwtensoep.
Hierboven viel het woord inspiratie. Tanja heeft het een paar weken af laten weten, qua schrijven dan. In die tijd heeft zij meer inspiratie opgedaan dan haar lief was. Het resulteerde in een in mijn ogen erg goed verhaal met de aansprekelijke titel Afrikaanse Prins.
Gisteren, zondag 3 november zijn Wilbert & Angelique richting Nederland vertrokken. Een jaar lang verbleven zij op Curacao. Wilbert als Database Administrator bij Ennia en al snel had Angelique werk gevonden bij Hotel Van der Valk als pedicure.
Vanaf het begin hielden zij nauwgezet hun website www.boer-den.com bij. Helaas meende ik uit hun laatste woorden (op Curacao, red.) op te maken dat we updates vanuit Nederland wel op onze buik kunnen schrijven. Jammer. Ik bedoel, ga zelf eens kijken in hun dagboek van mei, daar staat een prachtig geschreven verhaal over de diefstal van twee wielen van hun Toyota Yaris. De diefstal vond plaats vlakbij Café De Tropen aan de Mahaaiweg. Na er eerst voor gezorgd te hebben dat de auto veilig was weggesleept, moest Wilbert nog aangifte doen bij de politie. Dat leverde de volgende anecdote op:
Bij het loket sprak ik een agente aan en vertelde dat ik aangifte wilde doen van de diefstal van twee autowielen. 'Een ogenblikje geduld graag.' Na een paar minuten vroeg de agent: 'Mag ik uw rijbewijs even zien?' Na een grondige inspectie van het rijbewijs vroeg de dame: 'Waar woont u?' Ik antwoorde: 'Op Koraal Partier.' Ik dacht meteen dat ik zou worden doorverwezen naar een ander bureau. Maar niets was minder waar. Ze wees met haar vinger in de richting van een agent en zei: 'Die man komt u zo meteen helpen.' Na een tijdje gewacht te hebben, stapte de agent op me af en vroeg: 'Waar zijn de wielen van de auto weggehaald.' Ik antwoorde: 'Op de Mahaaiweg'. Ik dacht en nu wordt ik alsnog doorverwezen naar een ander bureau.' Ook dit keer waren mijn gedachten verkeerd. De agent wees met zijn vinger in de richting van een andere agente en sprak: 'Zij komt u zo meteen helpen.' Tien minuten later wenkte de agente mij en vroeg me om mijn rijbewijs. Na lang zoeken toverde ze een leeg proces verbaal uit haar politiepet en begon ze mijn personalia in te vullen. Toen volgde de eerste vraag. 'Waar zijn de wielen van uw auto gestolen?' 'Op de Maahaaiweg.' Dit bleek niet voldoende informatie. 'Ter hoogte van welk huisnummer?' 'Dat weet ik niet, ter hoogte van café 'De Tropen', maar welk nummer, geen idee.' De agente keek me een beetje vreemd aan en zei: 'Dan kunt u dus geen aangifte doen.' Ik haar recht in de ogen zonder ook maar een spier op mijn gezicht te vertrekken. Na een paar seconde begon ze weer naar het papier te staren. Ik wist verder niets te zeggen dus bleef zwijgend op de stoel zitten. Na een minuut stilte vervolgde de agente met het stellen van de vragen die op het papier stonden. Na de laatste vraag, vroeg ze wederom: 'Waar zijn de wielen van uw auto gestolen?' Ik zei, 'Aan de Mahaaiweg, ter hoogte van café 'De Tropen'!' Na een tijdje stilte vroeg ze nog één keer om het huisnummer, wat ik natuurlijk nog steeds niet kon vertellen. Tenslotte schreef ze in en om het vakje huisnummer in zeer kleine lettertje: nabij café 'De Tropen'.
Ja, dat zullen we wel gaan missen, Den Boertjes! Aan alle mooie dingen komt een eind en zo organiseerde werkgever SQL Integrator een afscheidsborrel op vrijdagavond. Borrelen kan men met een gerust hart aan ons overlaten.
Een grappig onderdeel van de borrel was dat Kees in zijn speech vertelde dat Jareska jarig was. Als aanleiding gebruikte hij het feit dat ik ooit eens niet wist wie Jareska was. Natuurlijk wilde ik Jareska wel feliciteren en haar vervolgens richting Wilbert leiden, dat leek me een leuk idee. Drie-tiende seconde na de mededeling van Kees was onze zoen-specialist Dik H. echter al vanuit het niets op Jareska gedoken, om haar eens goed met haar verjaardag te feliciteren. Uiteindelijk was ik nog nummer drie en Wilbert dus nummer vier.
Op de borrel liepen ook veel Ennia-gezichten rond. Dat is niet verkeerd, want onze eigen koppen kennen we inmiddels wel. Het was gezellig en we hoefden nog geeneens echt afscheid te nemen, want zaterdag zou vrijwel iedereen naar de uitreiking van de Wereldbeker Wielrennen gaan.
Zaterdag 3 november vond voorafgaand aan de uitreiking van de Wereldbeker een heuse wielerwedstrijd plaats op Curacao. Met diverse grote namen, zoals Paolo Bettini, Michael Boogerd, Alex Zülle en vele anderen. De wedstrijd werd mede mogelijk gemaakt door SQL Integrator, die het gebeuren sponsorde.
Om kwart voor drie gingen de renners van start bij de Amstel fabriek. Om iets over drieën arriveerden zij bij de Pontjesbrug. Daar stonden wij, maar ook Ino & Bente en Frank & Elly. Om allemaal dezelfde foto's te maken.
Druk was het allesbehalve, er stond een groepje van ongeveer vijf Zwitsers die Alex Zülle kwamen aanmoedigen. Het ging allemaal snel, zeker als men ook nog foto's moet maken. Binnen vijf minuten was het afgelopen voor ons. Luchiano wilde nog even wat spelen op de speelplaats. Hadden we dat maar niet gedaan, want net voor we naar Pleincafé Wilhelmina wilden gaan, stak het jong zijn vinger in een draaiende ton, met als resultaat een bloedende vinger en een afgescheurde nagel. Wij konden meteen naar huis om de boel te desinfecteren en van jodium te voorzien.
Om vijf uur was het leed wel weer geleden en vertrokken we richting Jan Thiel, alwaar de finish van de westrijd plaatsvond. De finish was bergop en er stonden wel mensen, maar om nou te zeggen dat het erg druk was, neen.
Er was nog een incidentje. Vlak voordat de renners aankwamen, reed een busje van radiozender E Solo di Pueblo zowat door het finishdoek. In allerijl moest hun antenne uit het doek worden losgemaakt.
Spoedig hierna kwamen de eerste twee renners in zicht, Michael Boogerd en Paolo Bettini. Onze landgenoot won de sprint met meer dan een fietslengte. Onmiddellijk na de finish knalde het vuurwerk.
Davide Bramati, ooit etappe-winnaar in de Ronde van Spanje, arriveerde als vijfde. Aangezien hij vlakbij ons bleef uitblazen, kreeg hij veel bekijks van de dames. Vooral Gerbys was zeer gecharmeerd van deze Italiaanse testosteron-bundel. Of ik haar met Bramati op de foto wilde zetten...
Na de pose hield ik de camera nog even in de aanslag en was precies op tijd om Gerbys' felicitatiezoen vast te leggen. Zo kreeg Boogerd ze niet van de Rondemiss, gelooft u de Spider maar.
Yolanda, van Ennia, was ook aanwezig. Dat was in zoverre toevallig dat ik haar vrijdagavond ook al had gezien op de SQL-borrel. Zeer tegen de zin van Yolanda heb ik haar toen op de foto gezet. Zoals veel vrouwen wil Yolanda niet op de foto, want dat zou er niet uitzien. Ja, ja, pure ijdelheid, gelooft u de CasaSpider maar. Ook nu wist ik haar te verschalken. Yolanda wilde toen tot mijn verrassing meteen een tweede foto, samen met haar dochter. Wat zij niet wist was dat Wilbert stilletjes naast haar was gaan staan. Toen de foto genomen was, wilde Yolanda het resultaat zien en zij was dus stomverbaasd dat Wilbert er ook op stond. Is toch een aardig grapje, of niet soms?
's Avonds was er een feest in Zanzibar, Jan Thiel. Om een uur of zeven waren we daar, helaas ging vrijwel de gehele groep meteen eten in Sari Fundi's, ter gelegenheid van het afscheid van Wilbert & Angelique. Ach, we hebben ons nog een uurtje vermaakt, maar het feest zou toch pas om acht uur beginnen. We besloten een saté-tje te eten, dat verrassenderwijs werd klaargemaakt door ex-collega Dirk van der G.
Vervolgens gingen we naar huis, Lucy had nog niet echt gegeten en daarom vertrokken we om negen uur naar Nancy, voor de broodnodige Lomitu ku batata. Na het verorberen hiervan was de pijp wel weer leeg.
De volledige Wereldbeker Wielrennen Fotoserie is uiteraard te vinden in het Pictures Menu.
Zondagochtend waren we
vroeg op. Er moesten nog boodschappen gedaan worden en de Spider had de dankbare
taak om de foto's van de nieuwe Chica
de la Semana op het web te zetten. Ditmaal is het Tiffany, de dochter
van Ilsa, die vorige week Chica de la Semana was. Toch een unicum, moeder en
dochter.
's Middags lagen we sinds lange tijd eindelijk weer eens op Mambo Beach. Nou ja, van liggen is weinig sprake, Luchiano moet in het water geamuseerd worden en Lucy is op speurtocht naar meer chica's. De ranglijst van de dames is te vinden in de ChicaPoll.
Wie was er ook op het strand? Niemand minder dan Davide Bramati! Lucy belde snel Gerbys, die binnen een half uur zou komen. Hoe echter haar idool aan te spreken? Kinderen helpen bij dit soort contacten en dus stuurde Lucy Luchiano met zijn door Bramati zelf geschonken petje op hem af. Natuurlijk herinnerde Davide zich de kleine man en al snel spetterde hij hem nat. Voor de dames was dit het teken dat het sein veilig was om erbij te gaan zitten. Het was een bijzondere situatie, Gerbys had Dirk bij zich en Davide was met zijn vrouw en zoontje op het strand. En die vrouw was nogal jaloers aangelegd, vertelde hij aan Lucy.
Het was een relaxed middagje aan het strand. Het aansluitende Happy Hour was niet zo erg druk, maar toch leuk. Alleen Ino was een beetje boos, toen hij om vijf voor zeven aan de beurt was bij de bar, bleek het Happy Hour al afgesloten te zijn. Een minne streek van Wet & Wild!
U kent inmiddels het motto van de CasaSpider wel, hij zegt altijd 'Zeg nooit nooit!'. Blijf dus kijken, onder dit motto. En als u echt niet kunt wachten, neem dan dagelijks een kijkje op het CasaSpider Weblog!
Hasta luego,
The CasaSpider.