Ja, Guten Tag allerseits!
Wij schrijven donderdag 31.07.2003 ongeveer 08:43:05. 's Ochtends wel te verstaan! De lange radiostilte vanaf nijhuis.net is eindelijk doorbroken. De CasaSpider heeft nog twee dagen vakantie plus een weekend en is nu eindelijk enigszins uitgerust en daardoor in staat om het vakantieverhaal Santo Domingo 2003 te publiceren. Laten we meteen van start gaan, ik vrees dat het wederom een lang(dradig) verhaal gaat worden.
Zoals gebruikelijk is de vorige update (23.06.2003!) te vinden in het CasaNews History menu.
Zaterdag 28 juni vertrokken Lucy en Luchiano naar Santo Domingo. Er waren nogal wat problemen met Lucy's huis in Sabana Perdida en zij vond het zonde van mijn tijd als ik daarbij aanwezig zou zijn. Lucy moet dan namelijk de hele dag onderhandelen met klusjesmannen, op pad om deuren, afvoeren en andere materialen te kopen en ik zit of loop alleen maar in de weg.
Bovendien had Lucy de vage hoop om 's avonds lekker uit te kunnen gaan, inclusief casino-bezoek. Daar is het echter helemaal niet van gekomen. Haar budget vloog er doorheen en bovendien was ze 's avonds bekaf.
Aangezien Lucy en Luchiano met zijn tweeën waren, mochten zij van Aeropostal maarliefst 100 kilo aan bagage meenemen. Ik snap nog niet hoe ik de zeven koffers in de Toyota heb gekregen en ik geloof dat het gewicht ruim 90 kilo bedroeg. Minder leuk was dat in Santo Domingo slechts vijf van de zeven koffers waren aangekomen. De koffers die het niet gehaald hadden waren die van Lucy, met al haar kleding etc. en de enorme koffer met kado's voor de familie. Dinsdag mocht ze daarom nogmaals naar de airport om tot de ontdekking te komen dat er slechts één koffer was nagekomen, de andere, met de kado's, stond nog steeds op Curacao.
De maandag en dinsdag na Lucy's vertrek moest ik nog werken, woensdag begon mijn vakantie met de Dia di Bandera. Donderdag en vrijdag moesten er nog een aantal zaken geregeld worden. Belangrijkste was wel het onderbrengen van onze honden Spider & Scooby Doo. Collega Karin had aangeboden om de honden dagelijks bij ons thuis eten te geven. Een met name voor de honden betere oplossing was een andere collega, Walter. Hij heeft twee teefjes op zijn terrein rondlopen en wellicht zou het kunnen klikken met onze mannetjes. Eerst moest er een test gedaan worden, of de dieren elkaar zagen zitten. Alle honden kwamen door de test, Walter en ik zijn toen maar gaan eten bij De Tropen.
Verder moest ik een aantal inkopen doen en reed ik langs luchthaven Hato. Na Lucy's verhalen over niet aangekomen koffers was ik toch wat nerveus geworden. Zelf zou ik twee koffers meenemen, een voor mij en een voor Lucy's tante Elsa. Ik moest er niet aan denken dat mijn koffer niet zou aankomen. Dus toog ik naar het kantoor van Aeropostal om ze daar eens de mantel uit te vegen.
Ik stak van wal tegen de chef in zijn kantoor. Er stond ook een Dominicaanse dame. Eerst beklaagde ik me over het feit dat er nog steeds een koffer van Lucy niet was aangekomen. Nou, toevallig was net op die vrijdag alle achtergebleven bagage naar Santo Domingo gevlogen. Vervolgens begon ik over mijn koffers, dat die toch zeker moesten aankomen. Hier schoot de Dominicaanse dame te hulp. Tijdens het inchecken moest ik gewoon even naar boven lopen, naar de chef, en mijn koffers aanwijzen. Dan zou hij ervoor zorgen dat ze meegingen. Zelf vertrok deze dame net als ik op zaterdag en zij had 200 kilo bagage. Waarschijnlijk was ze aan het regelen dat alles in één keer meeging.
Zaterdagochtend 5 juli werd ik keurig op tijd opgehaald door collega Paul, met zijn vrouw Janet en dochter Faith. Inmiddels had ik Lucy al aan de telefoon gehad, zij was haar bankpas kwijtgeraakt en moest nu zien hoe ze op de airport Las Americas zou geraken. Mijn zorg was allereerst mijn eigen reis en dan met name de koffers. Voor de zekerheid had ik een foto van de twee koffers gemaakt. Na het inchecken zou ik die foto laten zien aan de chef van Aeropostal, dat die in ieder geval mee moesten.
Bij het inchecken kreeg ik echter te horen dat er geen problemen met de bagage verwacht werden, aangezien er ditmaal een groter vliegtuig werd ingezet. Toch liep ik even naar boven, maar ook de chef stelde mij (enigszins) gerust. Ik hoefde de foto niet te laten zien.
De reis verliep voorspoedig, uurtje vertraging, Tot mijn opluchting kwamen mijn twee koffers al snel van de band afrollen. Bij de douane moest ik ze openmaken, CasaSpider no camina (CasaSpider schuift geen dollars onder de tafel). De douanier vroeg me of ik al vaker in de Dominicaanse Republiek was geweest en wat ik kwam doen. Toen ik zei dat ik mijn vrouw kwam opzoeken was ineens alles in orde. Ik liep richting uitgang, door een haag van publiek. Daar zag ik de kinderen al op me afkomen, Miguela, Lucia, Nataly, Guillo, Jonathan, Nico en natuurlijk ook Lucy en Luchiano. Tio Juan (Oom Jan) was de chauffeur en even later zaten we met zijn allen inelkaar gepropt in en op zijn pick-up.
We stopten bij het huis van Leoncia, Lucy's moeder, in La Caleta. Na de begroeting dronken we er een eerste Presidente biertje. Neef Monchi had zijn hand in het verband. Voor Lucy's komst woonde er een familie van criminelen in een van haar appartementen. Monchi had ruzie gekregen met een van de jongens en deze had hem met een machete (groot kapmes) de schedel willen inslaan. Monchi weerde de slag af met zijn hand, daarbij waren al zijn pezen doorgesneden. Dat was gebeurd op de zaterdag dat Lucy aankwam. Haar eerste taak was dus om Monchi naar de juiste doktoren te brengen om de zaak goed aan elkaar te laten naaien. De gratis behandeling bestaat namelijk slechts uit het dichtnaaien van de wond, de vingers zullen dan echter nooit meer bewegen. Overigens zag ik dit jaar meer mensen dan normaal met afgehakte ledematen. Nou ja, hoe meer afgehakte ledematen, hoe moeilijker het wordt om andermans ledematen af te hakken zullen we maar zeggen.
Al snel namen we afscheid, Luchiano vond dat erg jammer, en vertrokken we naar ons hotel El Señorial aan de Malecon. In een restaurantje aan die Malecon aten we wat en gingen vervolgens naar een terrasje (groot woord) waar Lucy's vriendin Morena serveerster is. Om 1 uur lagen we moe in ons bed.
Een voordeel van Hotel El Señorial is dat het ontbijt inbegrepen is. Nadeel is dat het geen geweldig ontbijt betreft. Het vult en het is binnen te houden. We namen een taxi naar Lucy's huis in Sabana Perdida. Misschien kwam het doordat ik pas één dag in Santo Domingo was, maar de chauffeur maakte er een ware dodenrit van.
Lucy's huis was flink opgeknapt. Er was een wc-hok gebouwd, te gebruiken door alle bewoners, het huis was blauw geverfd en de ladrones (criminelen) waren door Lucy het huis uitgezet. Onder leiding van Lucy was er enorm veel werk verzet.
Wij vertrokken naar El Conde, de touristische winkelstraat. Op de hoek bevindt zich een bar/restaurant, Paco, waar men op een terrasje uitstekend mensen kan kijken. Ook hebben we flink wat Fracatán (krasloten) leeggekrast. Dat levert geen cent op, maar is toch een leuke bezigheid. Aan de andere kant van El Conde bevindt zich een internet-café. Daar heb ik een uurtje doorgebracht. De man die afrekende was een Duitser. Ik maakte een praatje en vroeg hem wat technische zaken. Daar wist de man geen antwoord op te geven. 'Eigentlich arbeite ich in der Küche', verontschuldigde hij zich. Daarop verzon ik de volgende dijenkletser: 'Dat is in ieder geval beter dan dat de internetman in de keuken staat'. De Duitser kon er niet om lachen.
Het was nog vroeg, wat moesten we nu doen?
Lucy: 'Jij wilt nooit musea en cultuur zien!'.
Spider: 'Nee, jij wilt het me nooit laten zien!'
Nu gingen we lopen. We liepen naar de Plaza Hispania en kwamen langs het Panteon de la Patria. Dat zag er wel leuk uit en het was in ieder geval cultuur. Er stond een schildwacht, zo een die niet mag bewegen. Deze mannen oefenen een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op Lucy. Zij vroeg hem allerlei dingen, de man vertrok geen spier. Wat een hondenbaan is dat zeg.
De Plaza Hispania is een gezellig plein. Zeker nu, want er stond een stand van Barceló, een van de twee grote rum-merken in de Dominicaanse Republiek, het andere merk is Brugal. Daar konden we een gratis beker rum krijgen. We besloten om 's avonds in een restaurant aan dat plein te gaan eten.
Na wat uitrusten en douchen keerden we terug naar Plaza Hispania. We kozen een restaurant dat iets van Jamon (ham) heette. Binnen vond ik het vreemd ruiken. Lucy wees naar het plafond. Daar hingen honderden varkenspoten te drogen/roken.
Buiten hadden we pech met onze serveerster, we kregen alleen een tafellaken. Na lang aandringen verscheen er een fles Sangria. De bestelde ham-schotel (tapa) bleef uit. Wederom wachtten we een hele tijd, toen hebben we de rekening maar gevraagd. Het volgende restaurant waar we gingen zitten, bleek erg duur te zijn. Lucy wilde voor de beleefdheid nog een biertje drinken, maar ik zei: 'Kom, we smeren hem!'. De volgende eetgelegenheid leek drie keer niks, Lucy werd al wat boos. Uiteindelijk hebben we nog best lekker gegeten in El Conde, maar gezellig werd het niet meer. Gratis tip voor de nog niet getrouwde man: vrouwen vinden uit eten op deze manier niet leuk!
Toen we trouwens nog bij het eerste restaurant (Jamon) aan het wachten waren, kwam er een jongetje naar Lucy toe. Hij vroeg haar of zij een zus was van Teresa. 'Jazeker', antwoordde Lucy. Op dat moment kwamen er twee agenten aan die het jongetje en zijn vriendjes in de kraag grepen. 'Ay Dios mio!' (O mijn God), riep Lucy uit. 'Nu weet ik wie dat zijn, de crimineeltjes die in mijn appartement woonden!'. Het betreft hier een soort Daltons, maar dan zeker tien stuks, van vier tot veertien jaar. Die van veertien is de bendeleider. Als hij geen geld heeft gaat de bende op rooftocht. Overigens was de leider zojuist ontsnapt uit de jeugdgevangenis.
's Ochtends hebben we inkopen gedaan in La Duarte. Schoenen, riemen, ondergoed, T-shirts, crèmes, door de val van de Peso was het allemaal spotgoedkoop. In 1998 was een US-dollar nog 16 Peso's, inmiddels krijg je er 35 Peso's voor. In Antilliaanse valuta is de Peso gedevalueerd van 12 cent naar minder dan 6 cent.
La Duarte is een zeer levendige wijk, veel mensen, veel herrie. Het is er niet ongevaarlijk, het schijnt er te wemelen van de zakkenrollers. Ook zagen we er een man het hoofd van een andere man met een stoeptegel bewerken. Het is er best gezellig.
's Middags wilden we wat leuks gaan doen met Luchiano. We moesten toch naar het huis van Leoncia om onze koffers weg te brengen. Dinsdag zouden we naar Sosua vertrekken. In het huis van Leoncia bleken meer kinderen mee te willen en zeg maar eens 'nee' tegen een meisje dat huilt omdat er geen plaats voor haar is. En zo vertrokken we met Jonathan, Miguela, Lucia, Luchiano, Juan Carlos, Lucy, de Spider en uiteraard de taxi-chauffeur richting centrum. Het paste allemaal net.
We aten kip bij KFC en speelden in de gokhal. Hierna togen we naar een parkje met schommels en wippen vlakbij ons hotel. Om 17:15 arriveerde de taxi en vertrokken de kinderen, ons vermoeid achterlatend.
Na het avondeten gingen we naar het Diamante Casino. We begonnen aan de slot-machine, Sfinx-II. Ik voelde dat het niet mijn geluksavond was. Plotseling kwam er een casino-medewerker naast me staan. Ik bleek het Reuzenrad of zoiets gewonnen te hebben en moest meekomen. Een vrouw met microfoon introduceerde me en ik mocht aan het rad draaien. Eerst kwam het rad tot stilstand bij een Diner voor Twee, vervolgens bij 1500 Peso's en tenslotte bij een Polo-shirt. Dat werd mijn prijs. Lucy schakelde over op Black Jack en het verlies bleef binnen de perken. Bovendien dronken we er gratis bier en rookte ik een lekkere sigaar.
Met dank aan de geweldige service Caribe Tours waren we binnen vijf uur van Santo Domingo in het ons vertrouwde hotel Don Antonio te Sosua. Caribe Tours beschikt over comfortabele touring-cars, stopt onderweg slechts twee keer en kost nog geen negen gulden per persoon, voor een reis van meer dan 200 kilometer.
We liepen Sosua in om te kijken wat er veranderd was ten opzichte van het vorige jaar. Rocky's bleek te zijn verdwenen, in de plaats daarvan stond nu een Bachata-tent. Ook de bar La Roca was dicht. De Duitse eigenares vond de huur te hoog, vooral omdat deze in US-Dollars werd berekend. Het restaurant La Roca was gelukkig wel open en daar hebben we een heerlijke kreeft gegeten, Lucy's lievelingsmaal.
De vijf dagen in Sosua stonden voornamelijk in het teken van uitrusten en relaxen. Ontbijten, uitrusten, strand, wat drinken, uitrusten, eten en afsluiten bij de Duitser of de Engelsman. Het waren heerlijke dagen. Qua dagboek schept het beschrevene wellicht een verkeerde indruk, of wij de hele dag/avond hebben zitten eten en drinken. Wel, dat is niet juist!
Dinsdagavond was ons al opgevallen dat restaurant PJ (24 uur geopend) bijna geen klanten had. Dat was vorig jaar wel anders, toen at iedereen bij PJ (24 uur geopend) en wemelde het van de aantrekkelijke serveersters. We besloten er te ontbijten en de Club Sandwich was niet echt slecht.
In hotel Don Antonio ruilden we onze kamer met ventilator voor een met airco. Helaas lijdt Sosua bijna voortdurend onder Apagones (stroomuitval). Alle hotels en restaurants beschikken over noodaggregaten, maar deze raken overbelast. Don Antonio schakelde daarom het aggregaat 's middags uit. Geen stroom betekent echter ook geen water, dit moet namelijk omhoog gepompt worden.
Het was bloedheet op het strand dus de Presidente ging er wel in. Echt veel honger had ik niet, maar de Oesterman was precies op tijd. Het was de jongere van de twee broers Oesterman. Na hem subtiel aan ons bezoek van vorig jaar herinnerd te hebben, hoorden we bij de familie en kregen we 13 oesters voor 100 Peso's (6 gulden). Lucy had nog wel bier nodig om ze weg te spoelen, maar er zit vooruitgang in haar oestereetkwaliteiten.
's Avonds gingen we eten bij PJ (24 uur geopend). Wat een tegenvaller! De Cordon Bleu die vorig jaar zo ontzettend lekker smaakte, was echt niet te eten. De ober bood me direct een ander gerecht aan, ik besloot kip te nemen. Deze was binnen te houden, maar lekker is anders. Hetzelfde gold voor Lucy's visgerecht. Wat bleek, men had de kok gewisseld, wat een stomme zet! Hier zouden we niet meer terugkomen.
We sloten de avond af bij de Duitser met rum/citroen. De drankjes werden gebracht door een Dominicaans meisje. Nu is Lucy nogal achterdochtig aangelegd en zij vertrouwde het zaakje niet. Ze was ervan overtuigd dat het meisje in de rum had gespuugd, om ons later uit te kunnen lachen. Het was best een leuk meisje om te zien, daarom durfde ik het risico wel aan en dronk Lucy's glas ook op. Bij alle volgende drankjes ging Lucy met het meisje naar binnen, best grappig.
Jammer genoeg voelde Lucy zich niet helemaal lekker, het griepje wilde niet weg. We liepen naar een supermarkt om een Malta voor haar te kopen. Een goede zet, want tot onze verbazing vonden we Rocky's Bar terug! Hij was één deur opgeschoven. Mark (eigenaar) en Nico (bediening) van vorig jaar zagen we niet. Twee Dominicaanse meisjes verzorgden de bediening.
Het ontbijt zag er hetzelfde uit als vorig jaar en voor dezelfde prijs. Alleen was de koffie koud. Volgens de serveerster kon hij niet heter. Na enig aandringen bracht zij toch nieuwe koffie en daar brandde ik bijna mijn lippen aan.
Na een bezoek aan het internet-café verslechterde Lucy's toestand en besloten we even uit te gaan rusten in het hotel, zonder stroom. Om half vier gingen we weer op pad en liepen langs een restaurantje waar het woord Curry-Wurst mijn aandacht trok. Lucy bestelde een half haantje en ik de Curry Wurst. Deze viel niet tegen, integendeel! Een echte dikke Duitse worst met een heerlijke curry-saus. De eigenaar bleek een Oostenrijker te zijn. In Oostenrijk kennen ze geen Curry Wurst, dus de man had zich de Curry Wurst Bereidings Kunst nog wel even eigen moeten maken.
We waren precies op tijd voor het Happy Hour bij de Engelsman van Brittanica, dat duurt van vier tot zeven. Twee glazen rum voor 30 Peso's (1 USD) is geen geld. We raakten licht aangeschoten en kochten ondertussen twee CD's (Raulin en Frank Reyes) van een straatventer. Tegen zeven uur gingen we naar het hotel. Het eten is er die avond bij ingeschoten.
's Morgens voelden we ons wat zwakjes en gingen snel ontbijten bij Miami (the place to be!). Ook bij Miami hadden ze Curry Wurst, die ik prompt bestelde. Er kwam wel een dikke worst en een hard broodje, maar geen curry-saus. Op mijn vraag waar die bleef kwam de serveerster aanzetten met een potje curry-poeder. Voorts wees ze op de mosterd. 'Ja hé', zei ik, 'maar dan is het geen Curry Wurst maar een Mostaza Wurst!'. Het meisje moest lachen, maar ondernam geen verdere actie.
Op het strand vond ik het 's middags net een tikkeltje te heet om lekker te zonnen. Lucy merkte op dat ik altijd wat te klagen heb. Zo hou ik van koud bier in grote glazen. Onze strandman bracht de Presidente precies zo: ijskoud met grote glazen. Zeer ongebruikelijk hier, want normaal krijgt men plastic cups voor het bier. Het waaide echter nogal, vandaar dat we glazen kregen. Prompt beklaagde ik me bij Lucy dat ik die plastic cups juist zo gezellig vond. 'Het is ook nooit goed, hè?', luidde Lucy's commentaar.
's Avonds vereerden we Rocky's Bar met een bezoekje, even kijken of de Engelsman (Mark) er was. We passeerden eerst de buren, Rocky's oude locatie. Er schalde vrolijke Bachata-muziek en er zaten vele jongedames. Zag er gezellig uit, maar wij gingen naar Rocky's Bar.
Mark, de Engelsman, was aanwezig en druk bezig om Mamajuana te bereiden, een mix van diverse kruiden, rum, honing, wijn en nog wat zaken. Mamajuana kan men zien als een medicijn. Het is natuurlijk gewoon sterke drank. Mark vroeg aan een maat van hem of deze hem wilde helpen met de Mamajuana. De man had er eigenlijk geen zin in, want hij had een abces in zijn mond. Toch hielp hij. Ik zag hem steeds zijn vingers aflikken en dan weer de Mamajuana-fles schudden. Het zal vast geen kwaad kunnen, maar ik zou geen slok van die Mamajuana door mijn keel kunnen krijgen.
Mark wist te vertellen dat Nico, de Bulgaar/Hongaar/Roemeen, nog een tijdje bij de Duitser had gewerkt. Dat beviel niet zo en hij vertrok naar Cabarete. Even later verlieten Mark en zijn maat het pand en zaten wij moederziel alleen achter onze Tequila aan het einde van een straatje, naast een tent met dames van lichte zeden. We besloten de avond af te sluiten bij de Duitser.
Vandaag wilden we een dagje shoppen in Puerto Plata. We ontbeten bij Miami en ik bestelde wederom Curry Wurst. Dan maar met mosterd, dacht ik. De serveerster was blij dat we er weer waren en meldde verheugd dat ze nu wel curry-saus hadden. 'Ik kan haast niet wachten!', riep ik uit. Even later bracht het meisje de worst en een schaaltje met... kerry-saus! Het was zo goed bedoeld dat ik me niet beklaagde en het zo opat. Het was nog lekker ook.
Voor 30 Peso gingen we met de bus naar Puerto Plata, waar we ons af lieten zetten bij Casa Nelson. We kochten kleding en lingerie voor Lucy, overhemden en T-shirts voor mij. Op zoek naar meer winkels wandelden we wat door Puerto Plata, een irritant stadje. Dat komt met name door een man van een jaar of 40 in witte kleding die ons ongevraagd allerlei adviezen kwam geven en ook mee de winkel in wilde. Als beloning voor deze ongewenste intimiteiten verwachtte hij waarschijnlijk nog wat Peso's ook. We hebben hem afgeschud.
Om een uur of vier hadden we het wel gezien in Puerto Plata. We namen de Guagua, een minibus die helemaal vol wordt geladen met mensen. Ik had al vaker met een Guagua gereisd, maar zoals deze keer heb ik niet eerder meegemaakt. Op het hoogtepunt van de rit zaten er 22 mensen in het busje, waarin eigenlijk plaats is voor slechts negen personen, en stoven we met meer dan 100 km/h over de weg naar Sosua. Ik was met mijn 95 kilo zeker niet de zwaarste, kunt u nagaan. Bij iedere oneffenheid vreesde ik voor de schokdempers, maar Japanse auto's zijn toch echt wel goed.
's Avonds was er bij een van de barretjes een optreden van de Dominicaanse band Mañana a las 10 (Morgen om 10 uur) uit Santiago. Helaas duurde de soundcheck nogal lang en vond de leadzanger zichzelf ontzettend grappig, nog erger dan ik. Wij vermaakten ons met mensen kijken en op een bepaald moment begonnen we de niet-grappige zanger toch weer grappig te vinden.
Een dag vol met regen. Het plan om naar het strand te gaan viel dus in het water. We hebben er een leuke rustdag van gemaakt.
Dag van de terugkeer naar Santo Domingo. Ook de dag dat Dr. Joaquin Balaguer precies een jaar geleden overleed. We genoten ons laatste ontbijt bij Miami, waar we getuige mochten zijn van het (bijna?) ontslag van een van de twee serveersters. Volgens de Duitser had zij te weinig salami en andere spullen gekocht van het inkoopgeld.
Het afscheid bij hotel Don Antonio was plezierig, de Duitse eigenaars hoopten dat we volgend jaar terugkomen. Wij dachten dat we al rijkelijk laat waren voor de Caribe Tours bus, daarop bood de man aan om ons in zijn Jeep naar de bushalte te brengen. Het werd een bloedstollend ritje, maar we waren op tijd. Wat daarbij ook hielp was dat de bus 20 minuten later vertrok dan wij dachten.
's Middags checkten we weer in bij hotel El Señorial. Lucy belde meteen naar Leoncia om te horen hoe het met Luchiano was. Er werd echter niet opgenomen. Toen ze vervolgens haar vader belde, vroeg deze hoe het met Leoncia was, want gisterenavond was er een hek op haar been gevallen. We schrokken, vooral omdat daar de cellular niet werd opgenomen. Daarom besloten we onmiddellijk een taxi naar Leoncia's huis te nemen. Van Lucy's vader hadden we al gehoord dat ze naar het ziekenhuis was. De vraag was waar ze zich nu bevond. En hoe het met Luchiano was natuurlijk.
Bij Leoncia's huis aangekomen bleek het gelukkig mee te vallen. Leoncia zat gewoon thuis met een verband om haar been. Mami (Lucy's oudste zus) was er ook om voor de kinderen te zorgen. Luchiano was ook helemaal goed, alleen was hij wat moe van al dat spelen dat hij nu de hele dag doet.
Het is ongelofelijk, maar Lucy heeft mij zowat de hele dag alleen gelaten! Ik begon in het internet-café in El Conde, zij ging naar Sabana Perdida, enige dingen regelen. Na anderhalf uur toog ik naar Paco, aan de kop van El Conde. In het zonnetje gezeten met een Sucesos (sensatieblaadje), diverse Fracatáns (krasloten) en Presidentes (bier), vermaakte ik mij best. Er liep veel vrouwelijk schoon voorbij. Met name voorbij. Ik werd slechts lastiggevallen door limpiabotas (schoenenpoetsers), CD-venters en sieradenverkopers. O ja, ook nog door een tandeloze bedelaarster.
Om half drie liep ik naar het hotel om op Lucy te wachten. Dat duurde best lang. Toen ze tegen zes uur de kamer binnenkwam, was ze ietwat ontdaan. Wat bleek, een van de huurders in Lucy's huis had problemen gemaakt. Het betrof politie-agent Ruben Suero, departement Secuestros (Ontvoeringen). Deze man had een openbare toegang tot zijn appartement afgesloten. Op zich nog wel begrijpelijk, immers tot voor kort werd een ernaast gelegen appartement bewoond door een familie met meer dan tien jeugdcrimineeltjes. Deze familie is er door Lucy uitgezet, lees: uitgekocht.
Op Lucy's terrein bevinden zich twee sisternas (waterputten). Door het afsluiten van een toegang heeft de politie-agent zich min of meer één van deze putten toegeëigend. Lucy was het daar niet mee eens en brak de toegangsdeur af. Hierop ontplofte de agent en ontstond er een verhitte discussie. De agent dreigde haar neer te schieten! Hierop werd Lucy furieus en zij zei de man dat hij dat dan maar meteen moest doen, want het hare zou zij met het uiterste verdedigen. 'Ik zal wel even een collega bellen, dan gooien we je in de cel', was Ruben's reactie. 'Ha! En wat denk je dat ze daar zullen zeggen, als ik ze vertel dat ik alleen iets te vertellen wil hebben over iets dat van mij is?', antwoordde Lucy.
De agent wilde de toegang weer afsluiten, maar Lucy ging er op een stoel pal voor zitten. 'Nu ga ik verhuizen', dreigde Ruben. 'Ga je gang', zei Lucy. Wel, de man is nog niet vertrokken en kan nog voor problemen zorgen, maar Lucy houdt (terecht) voet bij stuk.
Na het avondeten bezochten we voor de tweede keer het Diamante Casino. We verloren, maar Lucy vermaakte zich kostelijk aan de Black Jack tafel met enige Dominicanen. Vooral omdat wij druk sigaren aan het roken waren. Een van de mannen had hier last van en noemde Lucy Luchimenea, zeg maar Loes Schoorsteen. Het is laat geworden.
Vandaag was het Vrouwendag. Om half negen belde Lucy's nicht Sugey al. Lucy voelde zich bepaald nog niet lekker, ik trouwens ook niet, maar zij had de afspraak gemaakt om foto's te maken van Sugey en Giset voor de La Chica Merengue website. Sugey voor El Punto de Encuentro en Giset als Chica de la Semana.
Om half elf meldden de dames zich bij ons hotel. Er moest nog wat omgekleed
en opgemaakt worden en vervolgens namen we een taxi. Maar waarheen? Sugey droeg
een minirok, maar Giset moest in bikini. We lieten ons ergens aan de Malecon
afzetten, vlakbij een boot. Na een paar foto's te hebben geschoten, riep een man
op die boot dat we daar ook wel foto's mochten nemen. We beklommen de Paco
Rabanne en begonnen de sessie. Volgens mij had de bootsman de dag van zijn
leven, met drie aantrekkelijke vrouwen en de CasaSpider. Toch gaven we
hem na afloop 100 Peso's op de koop toe.
We liepen richting El Conde om een paar foto's met monumenten te maken en een hapje te eten. Hierna heb ik nog een kleine cursus internet aan de dames gegeven, zodat ze later de site konden bekijken en hun email lezen. Giset heeft er al meer dan 40 binnen, emails wel te verstaan.
's Middags gingen Lucy en ik kleren voor haar kopen en 's avonds hadden we een afspraak met Morena. Na wat strubbelingen ontmoetten we haar om een uur of negen. Het is leuk om te zien hoe de Dominicaanse vriendinnen met elkaar omgaan: 'Hé kutwijf, dit en dat', 'Nee jij, vuile heks, hier en daar'. Maar het is allemaal goed bedoeld denk ik dan.
Er moest nog een bijzondere foto van ons drieën genomen worden. Daarvoor vonden we een nietsvermoedend Europees stel bereid. De avond werd besloten met het eten van een lekkere vissoep in ons favoriete restaurant ('Morgen hebben we kreeft, echt waar!') aan de Malecon.
's Morgens liet Lucy haar nagels doen bij Hollywood Nail Center aan de kop van El Conde. In de tussentijd ging ik internetten. 's Middags was het tijd om de familie in Sabana Perdida te bezoeken. Iedereen was er. Sugey bereidde een heerlijke avocado-salade. Ditmaal zijn we niet vergeten om foto's te maken. Aan de ruzie-achtige sfeer waarin hier gesprekken plaatsvinden ben ik inmiddels gewend. In Sabana Perdida gaat het echt om overleven, iedereen heeft zijn/haar problemen, met geld, criminelen en andere zaken. Er wordt regelmatig gevochten en het gaat erom dat je nooit laat zien dat je bang bent. Lucy kan dat en haar halfzus Teresa is er zo mogelijk nog beter in. Het is goed dat zij daar ook woont. Alle gesprekken gaan daadwerkelijk ergens over. Een interessante middag.
Lucy's ex-vriend heet Roberto. Zij had hem als getuige gevraagd voor ons huwelijk, maar hij wilde niet. Sindsdien is er geen contact meer tussen hen geweest. Lucy was echter zeer benieuwd hoe het met hem ging. Van Teresa hoorde zij dat Roberto in een restaurant achter hotel Jaragua werkte. Wij lieten ons door een taxi afzetten in de buurt van waar het restaurant zich moest bevinden. We liepen wat rond en toen zag Lucy Roberto. 'Hé Roberto!'. Eerst deed Roberto of hij niets hoorde, maar toen kwam hij naar ons toe. Lucy had altijd gezegd dat hij op Cai leek en warempel, dat klopt! We besloten in zijn restaurant te gaan eten en Roberto kwam al snel bij ons zitten.
Ik vond het wel gezellig. Lucy in het begin ook, maar naarmate Roberto zich meer macho opstelde, vond zij het minder worden. Roberto ook volgens mij, want na een uurtje of twee nam hij vrij abrupt afscheid. Even later hielden wij het ook voor gezien, alleen jammer dat ik vergeten ben een foto van Roberto te nemen. Maar ik heb vast nog wel een foto van Cai.
Onze laatste hele vakantiedag. We wilden nog flink wat inkopen doen. Er werden heel wat vergeefse uren besteed aan het zoeken naar bepaalde dingen. Toch zijn we in grote lijnen geslaagd. Aan het eind van de middag ging Lucy nog even naar een Salon, om haar haar te laten doen. Ik zat op mijn gebruikelijke plek (Paco, El Conde) en had eindelijk sjans. Een niet onaantrekkelijk meisje lachtte vriendelijk naar mij en kwam zeker driemaal terug. Het leek mij verstandig om haar niet aan mijn tafeltje uit te nodigen.
Ook de zaterdagochtend werd doorgebracht met het doen van de laatste inkopen. Rum, tassen, kleding. Ik hou niet zo van een laatste dag. Dan ben ik altijd blij als ik in het vliegtuig zit. We gingen met de taxi naar het huis van Leoncia en verdeelden de laatste spullen die we niet (meer) nodig hadden.
Na het maken van de laatste foto's vertrokken we met Jonathan en Miguela naar de airport Las Americas. Het inchecken en de douane leverden geen problemen op en toen moesten we wachten op het vliegtuig. De Aeropostal-vlucht had een uur vertraging. Dat was jammer voor Paul, die ons weer netjes op kwam halen, thanks Paul! De Curinta-website met vertrek- en aankomsttijden was uit de lucht en daarom was Paul maar op de geplande tijd aanwezig.
Even later waren we thuis. Een beetje onwerkelijk. In Santo Domingo was het rennen, lawaai en regelen. Hier was het stil. Helemaal omdat de honden nog bij Walter waren. Zondag heb ik Spider en Scooby Doo in uitstekende staat opgehaald. Scooby had weliswaar een omgekeerde emmer op zijn kop, ten gevolge van een onverklaarbare vleeswond. Maar ook dit probleem was door Walter adequaat opgelost, waarvoor onze hartelijke dank!
 | Hotel El Señorial (Pro Ticino), Pte. Vicicini Burgos #58, 6874367, RD 840 incl. ontbijt (na afdingen, officieel USD 30,=), email: seniora@codetel.net.do, aanbevolen |
| Hotel Don Antonio, Dr. Rosen, 5713140, RD 400-600, aanbevolen |
Santo Domingo 2003 was een werkelijk uitstekende vakantie. De twee vrije weken erna had ik hard nodig. Pas vandaag voelde ik mij fit genoeg om het verhaal in te tikken, nu maar hopen dat u fit genoeg was om het te lezen.
Voor de meer visueel ingestelden: de volledige fotoserie (55 foto's) van onze vakantie is te vinden in het Pictures Menu.
Ik kan niet beloven dat de volgende update aanstaande maandag reeds plaatsvindt!
Hasta luego,
The CasaSpider.